Het is bijna zo ver. Mijn periode als redactielid zit er bijna op. Met heel veel plezier heb ik twaalf jaar deel mogen uitmaken van de redactie. Misschien moet ik het anders zeggen. Het was een van mijn leukste bijbaantjes. Al snel kreeg ik het onderdeel meditaties op mijn bordje. Niet dat ik die zelf moest schrijven. Ik moest predikanten vragen voor een bepaalde datum twee meditaties in te leveren. Alle predikanten uit ons lezersgebied voldeden aan mijn verzoek. Als reactie kreeg ik vaak: beste Pieter, staat genoteerd. Waarvoor mijn hartelijke dank. Inmiddels heb ik meer dan vijfhonderd meditaties op mijn computer staan. Je kunt er gemakkelijk een dagboek mee vullen.
De belangrijkste taak van een redactielid is het aanreiken van onderwerpen om op deze wijze de lezers te informeren. Soms mocht ik zelf een artikel schrijven of een predikant/kandidaat die in de classis Leeuwarden kwam een aantal vragen voorleggen. Erg mooi vond ik de interviews met jongeren over hun denkwereld. Het uitwerken daarna was lastiger.
Ook mocht ik zo nu en dan een commentaar schrijven. Volgens de regels van het spel moest zo’n commentaar gaan over een actueel thema. Dat vond ik lastig. Liever schreef ik over bepaalde zaken die mij in de loop der jaren waren opgevallen, om daar dan de vinger bij te leggen. Ruim zestig keer mocht ik dat doen. Soms serieus, soms met een knipoog met de bedoeling mensen aan het nadenken te zetten. Niet alleen hoe het niet moest, maar ook hoe het in mijn optiek beter kon. Geke (mijn vrouw) las het altijd voordat het naar de hoofdredacteur ging. Zij heeft mij voor veel taalfouten en missers behoed.
Geregeld kreeg ik van de redactieleden te horen: Pieter, je bent weer moraliserend bezig. De meeste reacties kreeg ik op ‘applaus in de kerk’. Het zij zo. Toch ben ik nog steeds van mening dat wanneer je ergens commentaar op hebt, je ook een alternatief moet aandragen. Want anders wordt commentaar-geven mijns inziens wel gemakkelijk. Laat dat mijn laatste commentaar (moraliserend?) zijn voor dit toch wel bijzondere Kerkblad voor het Noorden.
Pieter Sijtsma, Dokkum