Joran. Iedereen vult ? bijna automatisch ? zijn achternaam al in: Van der Sloot. Zijn naam was al een begrip en in de achterliggende weken is dat er zeker niet minder op geworden. Wie weet niet dat hij betrokken was bij de verdwijning van een jonge Amerikaanse? Wie weet niet van de speuracties van Peter R. de Vries? En nu zijn we ? en met ?we? bedoel ik zo?n beetje de hele wereld ? getuigen van het voorlopig(?) laatste heftige hoofdstuk in het levensboek van deze jonge vent van 22 jaar. Verdacht van moord op een Peruaanse. Volop in het nieuws. De klopjacht. De uitlevering aan Peru. Uitgejouwd. Geslagen met een aktetas. Beelden die werden vrijgegeven: Joran die de sleutel bij de hotelbalie ophaalt. Achter hem aan wandelt het slachtoffer. Beelden van Joran die de hotelkamer ontsluit. Achter hem aan wandelt nog steeds het slachtoffer. Beelden van Joran die enkele uren later de hotelkamer en het hotel verlaat.

De beelden vertellen veel. Heel veel. Conclusies trekken we. En er zullen weinig mensen zijn die concluderen dat hij het niet heeft gedaan. Men weet het al. Hij is schuldig. En als je het aan mij vraagt? Dan ben ik geneigd dat ook te zeggen. Maar het is niet zo belangrijk wat ik er van vind. Het gaat erom wat een rechter op grond van (ontbreken van) bewijs als oordeel uitspreekt. Zou Joran vandaag op vrije voeten worden gesteld dan zal, naar ik vrees, het volk  het oordeel niet afwachten maar onmiddellijk tot executie overgaan. Voor de mensen is het duidelijk.

Is dit commentaar bedoeld om Joran in bescherming te nemen? Nee, dat is niet mijn bedoeling. Ik ga er gemakshalve vanuit dat hij in Peru met een eerlijke en onafhankelijke rechtsgang te maken krijgt. De tekenen duiden daarop. Al merk je wel dat Peru Nederland niet is als het gaat om bescherming van de privacy van de verdachte. Dat noem ik dan maar ?s lands wijs ?s lands eer. Ik tik deze zinnen om iets aan de orde te stellen wat mij zeer opviel naar aanleiding van de arrestatie van Joran van der Sloot.

Wat mij opviel? Leedvermaak! Zo, die moordenaar gaat een flink aantal jaren brommen in een gevangenis waar onmenselijke toestanden heersen. Lekker puh. Koekje van eigen deeg, knulletje. Dat riep bij mij vragen op. De belangrijkste vraag: zijn onze Nederlandse gevangenissen te menselijk? Zo menselijk dat wij ons erover verheugen dat deze Nederlander zijn jaren (naar alle waarschijnlijkheid) zal doorbrengen in aanzienlijk slechtere omstandigheden? Met andere woorden: Kunnen wij niet trots zijn op onze Nederlandse humane(re) gevangenissen? Bijna triomfantelijk werd verslag gedaan van de veelal slechte situaties waarmee een gedetineerde in Peru te maken krijgt. Het werd nog net niet hardop gezegd: en ja, lieve kijkmuiskindertjes, dit staat onze Joran ook allemaal te wachten (gna, gna). Daar heeft die lelijke leugenaar, vrouwenhandelaar, gokker en moordenaar zichzelf even goed in de vingers gesneden!

In plaats van afschuw over de erbarmelijke omstandigheden in die gevangenissen. Afschuw waarin uitgesproken zou kunnen worden dat je dit een mens ? ook als die mens een misdadiger is ? niet aan kan doen. Die afschuw miste ik. Ik zag leedvermaak. En zo leerden we de afgelopen dagen veel over Joran. En ook h??l v??l over onszelf!

Groningen         
N. Vennik