In oktober 1834 schreef de kerkenraad van Ulrum, onder leiding van ds. Hendrik de Cock, de Acte van Afscheiding of Wederkeering. Met de ondertekening daarvan was de eerste afscheiding van de Nederlandse Hervormde Kerk een feit. Veel gemeenten volgden De Cocks voorbeeld.

De Afscheiding werd vanuit de kerk en van overheidswege met harde hand bestraft. De vervolging was heftig, in ons eigen land, nota bene. Ze hebben geleden.

De afgescheidenen kenden ook de crisis der jeugd. Aanvankelijk waren ze niet erg eensgezind. Enkele stromingen vormden in 1869 de Christelijke Gereformeerde Kerk.

In Nederland wonen momenteel ongeveer een miljoen moslims. Zestig jaar geleden was dat aantal veel kleiner en was er slechts één vertaling van de Koran, die van J.H. Kramers (1956). Volgens veel moslims is de Koran onvertaalbaar, want - wonder - God gaf zijn tekst aan de ongeletterde profeet Mohammed. Maar niet iedereen die moslim wordt, kan Arabisch leren. Daarom is er steeds meer ruimte ontstaan voor een vertaalde Koran. Ook in de Nederlandse taal zijn er inmiddels een aantal vertalingen verschenen, momenteel de vertaling van Verhoef als laatste.

Ons kerkverband telt verscheidene deputaatschappen: commissies met deskundigen op een bepaald terrein. De kerken dragen het werk van deze deputaatschappen. Ze dragen het werk financieel, maar vooral ook door betrokkenheid. Voor deze betrokkenheid is onder meer nodig dat je weet wat een deputaatschap zoal doet. In deze rubriek vertellen deputaatschappen over hun werk. Vandaag: het deputaatschap geestelijke verzorging van de militairen.

Kapitein Henk-Jan van Vulpen, Deputy Teamleader ZULU UNTSO Observergroup Lebanon, en secretaris van het deputaatschap, schijft:
'Onze eerste taak is predikanten uit onze kerken te werven om predikant te zijn in de krijgsmacht. Binnen Defensie worden zij geestelijk verzorgers genoemd. Daarnaast is het ook onze taak deze predikanten met woord en daad bij te staan.'

Spreekt het ons moderne mensen vandaag de dag nog aan? Luthers vraag: ‘Hoe word ik rechtvaardig voor God?’ Of zijn we beter af zonder die zware vraag?

In de twee hieraan voorgaande artikelen liet ik een vijftal gelovigen aan het woord. Vijf verschillende antwoorden kreeg ik op de vraag naar rechtvaardiging, vrijspraak en zondebesef.

Gods goedheid ervaren

Alle vijf gelovigen waren wel op de een of andere manier bezig met het thema van Gods goedheid, hetzij die van God hetzij de goedheid (of het gebrek eraan) van zichzelf . Wel verschilde de manier waarop. De een was daarin wat onbekommerder dan de ander, zo was mijn indruk. Opmerkelijk en mooi was om te lezen dat juist de jongste van de vijf geïnterviewde zozeer zijn eigen eerlijke zondebesef zag als noodzakelijke voorwaarde om Gods liefde te erváren. Datzelfde zondebesef kon hem echter ook doen wegblijven van God, maar dan meer omdat hij dan die zonde niet echt onder ogen wilde zien. Bij anderen kon zondebesef of schuldbesef gemakkelijk leiden tot twijfel aan Gods liefde. Kan God wel blij met mij zijn, of mij in mijn zondigheid liefhebben? Kan Hij wel van zo iemand houden? Bij weer een ander hielp het juist te weten dat God goed naar haar kijkt, als een soort medicijn tegen de manier waarop zij (lelijk) naar zichzelf kijkt. Alle vijf ervoeren ze op de een of andere manier Gods goedheid. Dat hadden allen dan weer gemeenschappelijk.