ImageOnlangs hield prof. W.H. Velema in het ziekenhuis de Sionsberg in Dokkum een lezing over: ?Omgaan met het lijden?. De tekst werd aangeboden om deze lezing voor een blijvend actueel onderwerp in het Kerkblad te plaatsen. Dat gebeurt in twee afleveringen.

Over dit onderwerp spreek ik uit eigen ervaring. In 1997 kreeg mijn vrouw een herseninfarct. Daarvan herstelde zij redelijk. Maar in 2001 werd ze ziek door longemfyseem. Ik heb toen mijn werk aan de kant gelegd en voor haar gezorgd, totdat zij twee maanden voor haar dood in het Zonnehuis in Beekbergen moest worden opgenomen. Zij stierf in februari 2004.

Begeleiden
Het onderwerp bestrijkt een breed terrein. Men kan immers denken aan somatisch en psy-chisch lijden en aan de geestelijke kant van het lijden.
We moeten bij dit onderwerp niet alleen denken aan hen die lijden, maar ook aan hen die lij-denden begeleiden of helpen. Begeleiders doen dat vanuit een specialisme, hetzij vanuit medi-sche of verpleegkundige deskundigheid.
Maar bezoekers kan men ook begeleiders noemen, zij het op een andere manier, vanuit de familie, de vriendenkring, de kerkelijke gemeente of de buurt. Hoe dan ook, zij zijn er op hun eigen manier bij betrokken. Het is dus een thema met een breed spectrum.

ImageDeze recensie is iets anders van opzet dan gebruikelijk. Het wil ingaan op de inhoud van ?het kleine boekske? dat het licht zag; maar vooral ook een hommage zijn aan onze fameuze co-lumnist van het Kerkblad voor het Noorden. Waarom? Omdat het boekje alleen begrepen - beter: gevoeld - kan worden wanneer je de scribent ietwat kent. Vandaar de titel: Douwe.

Bij mijn gaan door het steedse Assen, kom ik met een bepaalde regelmaat Douwe Janssen tegen. Al jaren winkelier in hart en nier, in voor mijn gevoel zoiets stoffigs als naaimachines en aanverwante negotie. De toonbank is als een Amsterdams venster, van waaruit vroeger rondborstig de vrouwen hingen, om de alledaagse dingen van de straat te delen en die van al of niet smeu?g commentaar te voorzien. In het reparatiehok achter - waar ook nog regelmatig Janssen sr.  te ontwaren valt - staan naaimachines in slagorde met open buiken om hersteld te worden.

Mijmeringen
Die ruimte is koffiezaal en binnenkamer tevens; mogelijk bij tijden voor familie en vreemden een biechtstoel. Daar ontspruiten voor Douwe de mijmeringen over geloof en leven, die zijn neerslag vinden, met aarzelende pen geschreven, in columns. Mijmeringen overigens die hun oorsprong hebben in het aanschouwen en proberen te doorgronden van God, mensen en din-gen.

ImageOp 29 juni a.s. is het 25 jaar geleden dat ds. G.P.M. van der Linden als predikant werd bevestigd in de gemeenten Doesburg en Doetinchem.
In onderstaande Spotlight vertelt hij hoe zijn leven als predikant verder is verlopen.

Een beschaafde dominee

Nee, deze titel is niet gekozen om mezelf een veer op de hoed te steken. De achtergrond is anders. De link ligt nl. naar iemand die veel betekend heeft voor mij. (Overigens ben ik niet de enige die zichzelf graag zo noemt, ook prof. dr. H.G.L.Peels vindt het fijn zo genoemd te worden. Wij beiden hebben nl. jarenlang onder het gehoor gezeten van ds. H.v.d.Schaaf). U legt de link al. Door zijn prediking zijn we gevormd, geschaafd. Het is dan ook een eretitel.
Hij was het ook die mij op 29 juni 1984 bevestigde in de dubbele gemeente van Doesburg en Doetinchem. Tien jaar mochten we daar werken.
Doetinchem was, burgerlijk gezien, een groeikern. Vandaar dat daar in 1982 een zelfstandige gemeente vanuit Doesburg werd ge?nstitueerd. De snelle groei van de gemeente noodzaakte de kerkenraden om te zien naar een andere oplossing, daar de werkdruk van twee gemeenten te zwaar werd. De oplossing kwam door met de gemeente van Nijmegen een trio te gaan vormen. Kandidaat M.C. Mulder nam het beroep aan. Zo ontstond in 1988 een unieke situatie in de kerk: twee predikanten voor drie gemeenten.
Ook dat was best druk. Dat betekende bijna iedere zondag drie keer preken. Doesburg: 9.30 uur, Doetinchem 11.15 uur, Nijmegen 17.00 uur. De Heere zegende deze samenwerking en terugkijkend geven we Hem de eer!

ImageOnlangs waren mensen van de Stichting Voorkom te gast op een jeugdavond in Broeksterwoude om voorlichting te geven over de thema?s drugs en alcohol. Helaas is dit een unicum, want juist in het Noorden, waar zoveel problematiek is op het gebied van de genoemde thema?s, wordt nog niet voldoende het nut ingezien van voorlichting. Of wellicht zijn veel ogen nog gesloten en wordt niet gezien dat ook ?onze jeugd? niet altijd haar limiet kent.

?Een biertje op zijn tijd moet kunnen? en ?ik ken mijn grenzen?, zomaar twee uitspraken die illustreren wat de gedachte is van de kerkelijke jeugd als het gaat over hun alcoholconsumptie. Maar is dat werkelijk zo?
Een bont gezelschap van jongens en meiden kwam afwachtend of met veel gegiechel en lawaai de zaal ingerold. Aan heel veel kon je het al zien. Ik ben hier omdat dat het moet en je hoeft mij niet te vertellen wat ik wel of niet mag doen.

Dat is echter zeker niet de insteek van de preventielessen en jeugdprogramma?s van stichting Voorkom. Ons doel is jongeren bewust te maken van de gevaren van genotsmiddelen, van hun eigen gebruik en van de oorzaken die ten grondslag liggen aan een verslaving. Maar niet in de laatste plaats willen we ze ook meer weerbaar maken. Geen betutteling maar wel duidelijk de feiten neerleggen en in gesprek gaan met de jeugd

De afgelopen weken volgden we in een serie mensen in hun diverse beroepen- van boer tot makelaar. Mooi om te zien en horen hoe zij hun werk beleven. Hoe zij daarin een plaats geven aan hun geloof in God. Maar ook kwam verschillende keren naar voren dat het soms moeilijk is om oprecht christen te zijn en te blijven in je beroep. Hoe blijf je de overheid gehoorzaam, wanneer er verregaande milieumaatregelen worden opgelegd? Hoe blijf je eerlijk bij de verkoop van producten? Het boekje Dilemma?s op je werk gaat daar dieper op in. Het is uitgegeven in samenwerking met de Reformatorisch Unie en is een derde deel in de serie ?Christen zijn op de werkvloer?.
Het is goed dat er concreet geschreven wordt over deze vraagstukken en dat christenen in en bij hun werk deze christelijke handreiking krijgen. Te vaak en te veel zijn we op de werkvloer anonieme christenen. We vinden het maar moeilijk om hoorbaar en zichtbaar te maken op maandag wat we op zondag hebben gehoord en beleden. Komt bij dat de werkvloer, om zo te zeggen, meer en meer ?verzakelijkt? is. Het persoonlijke contact is er door alle moderne communicatiemiddelen minder. Er is ook minder tijd voor want alle werk in fabriek en tehuis is stipt ingepland. Er is nauwelijks tijd voor een praatje. Voeg daar ook nog eens bij, dat we vandaag aan de dag ?privacy?hoog in het vaandel hebben. Je bemoeit je niet met de ander, tenzij... We laten daardoor en daarbij toch wel kansen liggen. Te gauw worden we grijze muizen en te gemakkelijk laten we ons meeslepen in de teneur (of moet ik zeggen: terreur) van de werkvloer.
Pagina 576 van 578

Kerkdiensten

Commentaar

  • Wereldverbeteraars 2024-05-03 13:31:31

    Wereldverbeteraars Met zijn boek ‘De meeste mensen deugen’ (2019), heeft Rutger Bregman zijn...

  • Nieuw leven 2024-04-19 17:47:34

    In januari begint het al: het wordt weer langer licht en de sneeuwklokjes gaan bloeien, en even...

  • Post 2024-04-06 07:36:05

    De laatste tijd valt het mee, maar het komt regelmatig voor dat de post wat vertraging heeft....

  • Lijdenstijd 2024-03-23 18:53:26

    Met de lijdenstijd lijkt onze samenleving niet uit de voeten te kunnen. Hoe anders is dat met...