Voordat u allerlei gedachten krijgt bij het lezen van de titel van deze column, dit stukje gaat niet over de dagelijkse gang naar het kleinste kamertje van uw huis. Wellicht zijn daar ook mooie dingen over te zeggen, dat laat ik graag aan andere columnisten over.

Deze column gaat over de wekelijkse gang van predikanten naar de preekstoel. Een paar weken geleden was er in Apeldoorn een conferentie van CGK-predikanten. Twee dagen in alle rust (zonder pers) elkaar ontmoeten met het oog op het werk in onze kerken. Een absolute aanrader voor alle collega's. Kerkenraden zou ik willen adviseren om hun dominee daar verplicht heen te sturen. Op deze conferentie ging het onder andere over de prediking. De mooie kanten, wat is er nou mooier dan om de werkelijkheid van de Drie-enige God present te mogen stellen in de verkonding, maar ook de moeilijke kanten daarvan.

Eén deel van de aanwezige predikanten ervoer grote moeite om wekelijks met één of twee frisse en tegelijk gerijpte preken de stoel op te moeten.

Preken waarin je vooral recht doet aan de tekst van de Bijbel door een zorgvuldige exegese én ook aan de mensen die naar de preek luisteren. De leefwereld van jongeren en ouderen moet je kennen en daar vanuit de Bijbel de juiste woorden kunnen spreken. Dat is niet altijd even gemakkelijk, temeer daar de Bijbel ons en dus ook onze leefwereld regelmatig onder kritiek stelt. Je preekt vaak ook tegen jezelf in. Veel gemakkelijker is het om de mensen naar de mond te praten, maar dat is einde oefening voor de verkondiging.

De dominee die u zondag hoort voorgaan, die worstelt met deze dingen. Wat een zegen als mensen in de gemeente de prediker in hun gebed meenemen. Dat de stem van de verkondiger een 'echo van Gods stem' mag zijn. Wat een zegen als mensen na de dienst even iets terugkoppelen. Niet om de dominee te pleasen of om zelf op een voetstuk te komen staan. Nee, om woorden te geven aan wat er gebeurt in de dienst: de Drie-enige God verbindt Zich aan mensen zoals wij.

Jurrian Oosterbroek, Dronten

In de week van Hemelvaart mocht ik samen met zeven jonge(re) gemeenteleden vijf dagen op reis. We vertrokken op woensdagochtend heel vroeg met als bestemming Taizé, een klein dorpje in Frankrijk waar een grote kloostergemeenschap gevestigd is. De gemeenschap zelf bestaat uit ongeveer 90 broeders. Wat er groot aan is, is dat deze gemeenschap een plaats van reflectie, gebed en inspiratie wil bieden aan jongeren uit de hele wereld. Er zijn barakken, er zijn kampeervelden met toiletgebouwen en er is een grote keuken waar elke dag voor duizenden jongeren eten bereid kan worden.

Soms vraag ik het me af: ‘Wat is het middelpunt van de wereld?’ En dan bedoel ik de aarde. In mijn hoofd popt de wereldkaart op, zoals ik hem ken uit de Bosatlas. Meten is weten. Met een beetje smokkelen kom ik bij Nederland uit. Europa in elk geval. Logisch? Ja dat is logisch vanuit ons gezichtspunt. Amerika ligt in het westen en Rusland in het oosten. En wij in het politieke midden.

Nog steeds ben ik aan het bijkomen van de kroningsplechtigheid van Charles III. De begrafenisplechtigheid van Elisabeth II, vorig jaar, is ook nog altijd in mijn gedachten. Wat een getuigenis was dat. Er werd iemand begraven die haar koningschap als een roeping had ervaren en die aan die roeping trouw was geweest. Tot het einde toe. De hele wereld was getuige. Velen hadden toen het gevoel dat er behalve een koningin, ook een tijdperk werd begraven. En nu was daar de kroning.