De stijging van de energiekosten houdt ons allemaal bezig. We zetten de kachel een graadje lager, we doen minder lampen aan. We zetten apparaten helemaal uit, in plaats van ze op stand-by te laten staan. Want er gaat ongemerkt heel wat energie verloren.

Onlangs ging ik ergens voor waar de kerkenraad, in overleg met de gemeente, besloten had om de kerkdiensten niet meer in de kerkzaal, maar in een van de zalen te gaan houden. Die was daar groot genoeg voor. Maar op jaarbasis spaart het ettelijke duizenden euro’s die anders zomaar ‘verstookt’ zouden worden. Om voor de diensten op zondag de kerkzaal warm te krijgen, moest de kachel al op zaterdagmiddag worden aangezet. En flink branden. Daarom werd dat besluit genomen.

Ik kom er niet los van, van wat ik hoorde over Mahsa Amini, die door de moraalpolitie werd gearresteerd omdat ze haar hoofddoek niet volgens de voorschriften droeg. Ze werd zo geslagen dat ze na haar arrestatie in elkaar zakte, en na een paar dagen in het ziekenhuis overleed.

Mahsa Amini: sinds haar dood is het onrustig in Iran. Bij verschillende protesten zijn heel wat mensen omgekomen. De politie grijpt hard in, en de vrees is dat het straks, als de aandacht weer verzwakt, nog scherper zal worden. En hoe zal het dan gaan?

Ik kom er niet los van: ook niet omdat we in Hoogeveen (net als in andere plaatsen) kennis hebben gemaakt met mensen uit Iran die als vluchtelingen in Nederland verblijven. Verschillenden van hen wonen in het AZC, waar het lange wachten in hun procedure heel wat met hen doet. Want wat gebeurt er, ook innerlijk, als onzekerheid of je wel in Nederland mag zijn als een donkere dreiging boven je hangt? Wat gebeurt er als jij misschien straks wordt teruggestuurd – en je komt weer in Iran waar het nu …!

Als er in een kerkelijke gemeente een vacature is voor de functie van predikant, dan gaat die gemeente op zoek naar een nieuwe herder en leraar, vaak aan de hand van een profielschets (het bekende schaap met de vijf poten).

Gemeenteleden kunnen soms namen indienen en vervolgens gaat een beroepingscommissie aan de slag, al dan niet met een kerkenraadsafvaardiging in die commissie.

Wat er daarna precies gebeurt, daar kan ik alleen maar naar gissen, aangezien ik nooit in een beroepingscommissie heb gezeten.

Misschien komt het je bekend voor. Je vertelt aan een vriend dat je een dagje uit gaat, of aan je moeder dat je op vakantie gaat en de reactie is meteen: ‘Geniet ervan.’ Vriendelijk dat mensen ons dat genieten toewensen. Maar soms gaat het wat ver. De goed bedoelde opmerking ‘geniet ervan’ kan agressieve vormen aannemen. In een restaurant of op een terrasje lijkt het verplicht. De serveerster zegt het in mijn beleving in elk geval meestal nogal dwingend: ‘Geniet ervan!’ Genieten als opdracht.

Ergens terecht natuurlijk, want al die leuke, lekkere dingen – die zijn een voorrecht. Je moet ervan genieten. Maar het lijkt soms wel alsof dat genieten een doel in zichzelf is geworden. We leven ons helemaal uit. We gaan een dagje uit. We gaan ergens een lekker hapje eten. We pakken een bioscoopje of gaan naar een musical. We gaan een nachtje weg. We bezoeken een festival. We gaan naar Zandvoort voor de Formule 1. We vliegen naar Qatar voor het WK voetbal. We gaan een weekendje naar Ibiza of New York. The sky is the limit.