De laatste tijd loop ik er steeds vaker tegen aan. Veel christenen hebben of ontwikkelen een verkeerd godsbeeld. Dat is niet per se hen te verwijten, maar vooral  theologen en predikers. Zij  willen het evangelie zo relevant mogelijk  maken voor de hedendaagse mens, ook voor de hedendaagse christen. Daarom  veegt men de verborgen  en ongekende zijden van God weg. Vooral een God die je liefheeft, die je aanvaardt zoals je bent, die je omarmt wordt gepromoot. Ik gebruik met opzet het woord ‘promoten’, omdat het amper meer met preken of bediening van het Woord te maken heeft.

Hoe zou hij het maken? We hebben zeker al vijf jaar geen contact meer gehad. Erg rustig zal hij zich wel niet voelen met al dat nieuws in de krant. Ik herinner me hem als een oprechte jongen. Met al zijn krachten verzette hij zich tegen zijn gevoelens. Hij wilde ze niet volgen, Christus wilde hij volgen. Boven zijn computer had hij een bijbeltekst opgehangen. In grote letters. Die woorden moesten hem weerhouden om naar kinderporno te gaan zoeken. Meestal lukte dat. Maar soms ging hij er toch doorheen. Een keer ging hij zover dat hij er voor betaalde. Dat werd in Amerika geregistreerd en aan de Nederlandse recherche doorgegeven. Op een dag vielen ze zijn huis binnen. Hij werd opgepakt wegens het in bezit hebben van kinderporno. Er kwam een bericht in de krant. Er kwamen bedreigingen. Hij raakte zijn werk en zijn woning kwijt.

Zondag bad de voorganger in Dronten voor christenen die zich inzetten voor hem die zijn straf had uitgezeten. Als je het nieuws een beetje bij houdt dan weet je dat dit over Benno L. gaat. Ik wist niet dat de vrijwilligers die zich hadden aangemeld leden waren van de kerken in Leiden. Het eerste gevoel dat bij mij boven kwam was dankbaarheid en trots. Zo zou Jezus willen dat we met onze naaste omgaan. En zo komt de kerk ook eens positief in het nieuws. Het is ook goed dat de stad Leiden huisvesting heeft geboden voor deze ex-gedetineerde. Hij zal toch ergens moeten wonen en zo heb je zicht op zijn doen en laten.

Een dag later las ik in de krant dat er veel vrijwilligers waren.

Een paar weken geleden waren we in de stad Groningen om straatinterviews te doen met het oog op een kerkdienst waarin het zal gaan over de vraag wat het verschil is tussen een gelovige en een niet-gelovige. Tussen christenen en niet-christenen.

Een paar zaken vielen mij op. In de eerste plaats dat behoorlijk wat geïnterviewden het ‘prima’ vonden als anderen geloofden maar dat zij er zelf geen enkele belangstelling voor hadden en dat zij geen enkele aandrang voelden om zich in het verschijnsel ‘geloven’ te verdiepen. Basale desinteresse zou ik dat willen noemen. Het tweede dat naar boven kwam was dat men echt moeite had met gelovigen die zich opdringen. Eén van hen zei: ‘De gelovigen aan wie je het niet merkt, dat zijn de beste!’ Eén vrouw wilde absoluut geen vraaggesprek. Ik sprak met haar zonder dat het opgenomen werd. Ze vertelde o.a. over de hypocrisie die ze in de kerk (waar ze destijds zondagschooljuf was geweest) was tegengekomen. Ze was al jaren geleden ‘klaar’ met geloof en kerk.