Lichter leven. Dat is het thema dat centraal staat in deze Maand van Spiritualiteit. Zou dat lukken als de aarde, zoals in Groningen, soms onder je voeten trilt? Of is lichter leven vooral weggelegd voor mensen in gunstiger omstandigheden? Lichter leven, dat wil zeggen: minder tobberig, kan lukken wanneer  we de onvermijdelijke ‘zwaarte’ van het leven aanvaarden. In plaats van ons ertegen te verzetten, wat immers alleen maar extra energie vergt. Maar werkelijke aanvaarding, van bijvoorbeeld ziekte, werkeloosheid of  dreiging, is niet gemakkelijk. Dat heeft te maken met het feit dat onze kwetsbaarheid voelbaar wordt. Trillende grond brengt scheuren in onze opgebouwde bestaanszekerheid.

Vervolging van christenen komt wereldwijd enorm veel voor. Open Doors publiceerde vorig week de ranglijst ‘Christenvervolging’ en die lijst bevestigt de massale omvang ervan. Pijnlijk en verontrustend zijn de cijfers. Hartverscheurend zijn de vaak afschuwelijke verhalen achter de cijfers. Over gevangenschap, marteling, verkrachting en ontvoering. Over kerken die in brand gestoken worden en christenen waarvan de keel wordt doorgesneden. Het is essentieel dat we ons bij de verhalen van deze broeders en zusters betrokken voelen, dat we voor ze bidden en oog hebben voor de verschrikkelijke gebeurtenissen in bijvoorbeeld Noord-Korea, Syrië en Irak.

Wij lezen thuis een aantal kranten, zijn geabonneerd op diverse periodieken en lezen deze ook nog. In veel opzichten zijn we net kleine kinderen: we zoeken naar plaatjes en foto’s. Dat verlevendigt het verhaal. Eén van mijn kleinkinderen hoef je namelijk niet een boekje te geven waar geen illustraties in staan. Dat is niet echt. Dan is het net alsof er iets ontbreekt. Zou het wel waar zijn wat er geschreven staat?

Toen mijn vrouw en ik jaren geleden trouwden hadden we een fotograaf die alles wat er gebeurde vastlegde op de gevoelige plaat. Het begon al bij mij thuis toen ik het ouderlijk huis verliet met een boeket bloemen in de hand. Mijn ouders zwaaiden mij uit. En zo werd er van elke situatie een foto gemaakt. Zo nu en dan wordt er nog wel eens naar de trouwreportage in het fotoalbum gekeken. Wat waren we toen nog heerlijk jong.

Het rapport ligt er. Ik bedoel het ‘studierapport homoseksualiteit en homoseksuele relaties’. De commissie heeft het rapport ter bespreking aangeboden aan de generale synode. En die heeft er mee ingestemd.

Waarom raakt het mij zo dat dit besluit genomen is? En ik bedoel daarmee: waarom ben ik er zo onrustig onder? Waarom sliep een collega die ik over dit rapport sprak er een aantal nachten niet van? Waarom ben ik onzeker om dit commentaar er aan te wijden? Word ik nu in een hokje gezet? Zo van: Vennik is voor of Vennik is tegen. Met als gevolg: kruisje of vinkje achter mijn naam. Een citaat uit het rapport: ‘Een spanningsbron in het kerkelijk leven wordt intussen makkelijk tot een sjibbolet. We mogen ons er hierbij voor waken dat we elkaars trouw aan de Schrift en belijdenis helemaal en exclusief afmeten aan ons pastoraal handelen ten opzichte van homoseksuele leden.’