Binnen onze kerken is het een goede gewoonte om iedere zondag twee
erediensten te beleggen. Lees de rubriek ?preekbeurten? in diverse
regionale kranten er maar op na. De voorganger is in de meeste gevallen
de eigen of een gastpredikant. En als er geen predikant is staat er zo
nu en dan de naam van een ouderling. Maar soms staat achter het tijdstip
vermeld: dienst des Woords. (Even tussen haakjes: wanneer er een
predikant voorgaat, is het blijkbaar geen dienst des Woords). Het kan
nog verder gaan, wanneer achter het tijdstip staat vermeld: leesdienst.
Hier wordt dan mee bedoeld, dat in plaats van een predikant iemand
anders op de preekstoel staat die een preek van een predikant voorleest.
Echter, wie er bijvoorbeeld het Reformatorisch Dagblad op na slaat komt
tot een merkwaardige ontdekking. Op de ene donderdag worden de beide
kerkdiensten van de CGK van gemeente X wel vermeld met de naam van de
predikant erbij, terwijl een week later alleen de ochtenddienst vermeld
wordt, of zelfs niets van de kerkdiensten van gemeente X. Een argeloze
lezer zou denken, dat de kerkenraad dan ?s middags of de hele dag geen
kerkdienst(en) heeft uitgeschreven. Niets is minder waar. Het blijkt dat
er dan een geen predikant is, die leiding geeft aan de eredienst. Dus
toch een tweederangs dienst?
Lees meer: Leesdienst tweederangs dienst?
Oude tradities worden ingeruild voor nieuwe. Neem de stille tochten of
neem de tendens rond begraven om er een feest van te maken. Een
gekleurde kist, kunstzinnig muziekspel en po?zie. Laat ik nu eens bij
dit laatste blijven. Begraven. Dat past toch bij Pasen. Het eindigde met
een graf en het begint met een graf, een open graf. In de kern is de
christelijke boodschap: Juist door Christus' dood breekt het eeuwige
leven baan. De Oude Kerk heeft dat aangevoeld en het is later nagevolgd.
Op Paasmorgen vroeg zingen op de begraafplaats. Twee herinneringen van
mij. Onlangs leefde ik mee met een vriend wiens moeder was gestorven en
werd begraven. Als dominee maak je het dan eens mee van de zijkant.
Observerend. Mij trof het moment dat alle kleinkinderen een kaars namen,
rondom de kist van oma stonden in een intieme kring. Elk ontstak zijn
kaars en zei een woord of een tekst. Een ritueel. Zinnig. Zo raakten ze
betrokken. Konden zij iets kwijt. Ik observeerde de dominee. Een
vrouwelijke, die de gestorvene had gekend. Stijlvol in toga trad zij op.
Ook dat heeft zijn betekenis. De voorganger als steunpilaar, als anker
in een zee van emotie. Aan het eind sprak mijn vriend een in memoriam.
Ook een ritueel. Het verleden in het gelaat kijken en duiden met
tastende woorden of een anekdote die ontroerd of even een grinnik door
de kerk doet gaan. Daarna werd het letterlijk een uit-vaart. Vanuit het
grote dorp naar een klein gehucht, Woltersum.
Lees meer: Rituelen
Misschien hebt u die tv-reclame ook gezien. Een vader zit op bed zijn
zoontje toe te zingen: ?Lang zal hij leven in de gloria?. Dan krijgt het
jongetje een bruine papieren zak die hij natuurlijk vlug openscheurt om
te kijken wat erin zit. De teleurstelling druipt van z?n snoetje als er
een rol wc-papier uitkomt. Je ziet hem denken: ?Wat is dat nu voor een
cadeautje??
Papa roept enthousiast dat het een mummiepak is. Het wordt nog zieliger
als het ventje -gewikkeld in wc-papier ? met een taart in z?n handen de
klas binnenloopt. Dan zegt hij met een sneu stemmetje: ?Een mummiepak?.
Hij is niet in staat het enthousiasme van papa eruit te persen. En papa
verdwijnt snel uit beeld. Een stem hoor je zeggen: ?Vergeten een
cadeautje te kopen?? Er wordt een firma genoemd, waar je dat online heel
snel kan doen. Volgende dag wordt het al bezorgd.
Lees meer: Keuze
Vlak na de gemeenteraadsverkiezingen maakte oud-minister van Financi?n
Wouter Bos bekend uit de politiek te stappen. De afgelopen drie jaren
hebben een zware druk gelegd op zijn priv?leven en hij wil nu meer tijd
besteden aan zijn gezin.
Of het een goed argument is om op deze manier de politiek te verlaten,
is een goede vraag. Je kunt je ook afvragen of het misschien een goede
gelegenheid is om op een onbeschadigde manier van het politieke toneel
te verdwijnen. De gemeenteraadsverkiezingen zijn naar verhouding minder
slecht verlopen dan verwacht, evenals de prognose voor de zetels in de
Tweede Kamer.
Door nu uit de politiek te stappen, laat Bos de Partij van de Arbeid
redelijk positief achter en kan hij nog lang teren op de goede acties
die hij heeft gedaan tijdens de kredietcrisis. Dit lijken de manoeuvres
van een groot strateeg. Ondanks dat Wouter Bos zijn ontslag heeft
ingediend, krijgt hij de komende jaren een riante uitkering: het eerste
jaar ongeveer ? 112.000 en de vijf jaren daarna ongeveer ? 98.000.
Middelen en mogelijkheden genoeg om aandacht aan je gezin te besteden,
niet waar?
Lees meer: De ?verlosser? is gekomen
Mijn vrouw en ik zijn net terug van een vakantie in Zwitserland. We
hadden een ap-partement in Grindelwald, een daldorp, met een prachtig
uitzicht op de bergen. Het was er heerlijk vertoeven. We vergaten er
alles door. Zelfs de val van het kabinet en de ?val? van Sven Kramer
gingen aan ons voorbij. We hebben geweldig genoten. Dit moet het
Zwitserlevengevoel zijn.
Met het Zwitserlevengevoel wordt trouwens meer bedoeld dan genieten van
een vakantie in Zwitserland. De pensioenverzekeraar Zwitserleven is ooit
begonnen met een reclamecampagne om zijn product te verkopen. Die is
geweldig aangeslagen en heeft een nieuw woord opgeleverd:
Zwitserlevengevoel. Dat is zorgeloos genieten van het leven nadat je met
pensioen bent gegaan. Het is reizen, eten en drinken, jezelf verwennen.
Van mijn bescheiden pensioen, de emeritaatuitkering, kan ik me niet de
ene na de andere vakantie permitteren. Ik zou dat trouwens ook niet
willen.
Wat wil ik wel? Wat kan ik maken van deze laatste fase van mijn leven?
Waarvan en hoe kan ik genieten? Tot nu toe geniet ik ervan dat ik de
druk van het dagelijkse werk niet meer heb. Blijft dat zo of ga ik het
werk in de gemeente erg missen?
Bovendien is pensioen (voor mij) niet alleen maar genieten. Zo ben ik
niet meer de bewoner van een pastorie. Ik heb nu een eigen huis. Als er
iets kapot is, moet ik het zelf (laten) repareren. Maar daar heb ik
helemaal geen kaas van gegeten. Daar ge-niet ik dus niet van. Ik denk
dan: zat ik nog maar in de pastorie. Dan werd het voor me geregeld en
gedaan. Maar die tijd is voorbij.
Lees meer: Zwitserlevengevoel
