Jezus Christus heeft de toegang naar God ontsloten. Door de heilige Geest werkt God in ons hart en leven. De Geest fluistert tot onze geest als we onjuist bezig zijn. Hij schenkt ons ingevingen, overtuigt ons van Gods liefde, geeft wijze raad en ook impulsen om goede dingen te doen. Zowel van binnenuit als van buitenaf komt God op ons af.
Het enige dat wij te doen hebben is hierom te vragen en ons ervoor open te stellen. In dit artikel komen twee vrouwen aan het woord die iets vertellen over hun ervaringen met God. Expres zetten we er geen namen bij. Want het gaat niet om hen, het gaat om God en wat Hij kan en wil doen in mensen zoals u en ik. Hieronder volgt het eerste verhaal.
Geest, iets evangelisch?
Een heel aantal jaren geleden zat ik in het team van de Alpha-cursus. Regelmatig mocht ik de inleidende praatjes verzorgen. Dat was niet altijd makkelijk, maar wel mooi om te doen. Tot het zogenaamde alpha-weekend. We zouden naar een klooster gaan om ons twee dagen lang te verdiepen in het werk van de heilige Geest. Drie inleidingen: Wie is de heilige Geest; Wat doet de heilige Geest; Hoe kan ik vervuld worden met de heilige Geest? Die laatste inleiding zou ik verzorgen.
En toen kwamen de problemen. Ik wist er geen raad mee. Ik, die al meer dan vijftig jaar leefde met God en meeleefde in de kerk. Ik kon niet bedenken hoe ik vervuld kon worden met de heilige Geest en of ik dat wel wilde. Als ik er in mijn kerk al die jaren zo weinig of niets van had gehoord, was dat dan wel nodig? Of was het gewoon een evangelisch trekje van Nicky Gumbel, de schrijver van de Alpha-cursus? Maar ik ging op onderzoek. Lezen, lezen. Goede, theologisch verantwoorde boeken. En toen, buiten mijn eigen kring, kwam ik dr. R. A. Torrey (1856-1928) tegen, getiteld «cursief» De Heilige Geest, zijn persoon en zijn werken. «einde cursief» Het boek raakte mij.
Verlangen naar levend water
Er kwam een verlangen naar de stromen van levend water, een verlangen naar de geest van Jezus (Joh.7, 37-39). Een paar dagen voor ’t weekend kon ik niet slapen. Er was zo’n verwarring in me. Ik bad: 'Here, ik heb uw Geest nodig om getuigend en dienend in dit leven te staan. Om uw stem te horen. Vul mij met Uzelf. Het gaat toch om U, Heer Jezus. Heer, ik belijd U mijn zonden van twijfel en hoogmoed. Wees mij genadig.'
Ik viel in een onrustige slaap. Toen ineens was ik klaarwakker. Ik hoorde een stem: 'Alles waar je om vraagt en bidt, geloof dat je het al ontvangen hebt' (Mar. 11, 24). De woorden kwamen binnen in mijn hoofd en hart. Ze vulden me van top tot teen met liefde en blijdschap. Ik viel op mijn knieën en kon alleen maar zeggen: 'Dank U Heer, ik geloof U, duizendmaal dank, wat bent U groot en goed.'
Mijn angst voor de inleiding was weg. Ik hoefde allen maar te getuigen van mijn levende Heer en vol van Hem te zijn. Dat heb ik gedaan en ik heb gezien hoe Gods Geest mensen aanraakte en veranderde. En als ik die mensen, soms jaren later, tegenkom en ze vertellen van hun leven met God, dan word ik zo blij. Gods Geest spreekt, bemoedigt en wijst de weg. Hij is onweerstaanbaar.
Tot zover het eerste getuigenis. Als je zoiets hoort denk je wellicht: ‘Hoe krijg ik ooit zoiets zelf voor elkaar?’ En misschien ook wel: ‘Wíl ik dat wel?’ Want het betreft een opgeven van je eigen autonomie (zelfbeschikking) ten opzichte van God. Overgave bij uitstek. Ook in het tweede getuigenis kunnen we beluisteren wat gebed en overgave met zich kan meebrengen.
Verlangen naar dieper kennen
Een aantal jaar geleden behandelden we met onze bijbelkring het boek «cursief» Net als Jezus, «einde cursief» van Max Lucado. In het hoofdstuk 'Een hart dat helemaal weg is van God' stelt hij de vraag: 'Als God onophoudelijk aanwezig is, is het dan mogelijk om (net als Jezus) een onophoudelijke gemeenschap met Hem te ervaren?' Aan de hand van citaten uit het dagboek van Frank Laubach toont Lucado aan dat het inderdaad mogelijk is. Deze Laubach was een Amerikaanse zendeling uit de negentiende eeuw die –ontevreden met zijn geestelijk leven – besloten had voortaan 'te leven vanuit een voortdurend innerlijk gesprek met God en een volmaakte beschikbaarheid voor zijn wil.'
De passages uit zijn dagboek laten een sterk groeiende intimiteit zien in het contact met God, en ze wekten een verlangen in mijn hart naar een dieper kennen van God. Een aantal weken lang bracht ik de tips van Lucado in praktijk: als ik opstond en ging slapen gaf ik mijn gedachten aan God. En elk verloren moment op de dag zocht ik Zijn tegenwoordigheid: ik bad als ik ergens aan het wachten was, of zegende de mensen voor mij in de rij.
Die winterochtend was ik alleen thuis. Ik stond in de keuken en keek door het raam. Het sneeuwde. Uit de grijze lucht dwarrelden ontelbare sneeuwvlokken gestaag naar beneden. De straat en het speelveld lagen verscholen onder een smetteloos witte deken. Buiten was het stil. Je kon de vlokken horen vallen.
De schoonheid van de natuur ontroerde me en ik loofde en dankte God voor al dat moois.
Vol leven en liefde
Terwijl ik Hem aanbad, vulde de keuken zich met een tintelende Aanwezigheid. Het had geen gezicht of gestalte, maar was meer dan gevuld. Zo vol leven en liefde dat mijn hart ervan overliep. Ik voelde ontzag en vreugde, maar tegelijk een intens verdriet. Verdriet om de mensen in mijn straat die God niet kenden. Die Hem niet erkenden als Heer. En als vanzelf begon ik voor mijn buurt te bidden.
Het is een ervaring die me altijd is bijgebleven, omdat God zo dichtbij was. Zo ‘van buiten dichtbij’. Niet een bijbeltekst in mijn hart of een richtinggevende inval in mijn hoofd, maar Iemand buiten mij die toenadering zocht en me in beweging zette. Was het de heilige Geest? Ik denk het niet. De heilige Geest woont immers in ons hart?
Onlangs las ik in «cursief» Kruistocht «einde cursief» van Tim Keller over de dans van de drie-eenheid: de Vader, de Zoon en de Geest zetten elkaar voortdurend in het middelpunt en draaien vrijwillig om elkaar heen met een wederzijdse, schenkende liefde. ‘’God moet ons geschapen hebben om ons ten dans te vragen, om te zeggen: als jij mijn grootheid eert, als jij mij in het middelpunt van je leven plaatst (…) dan voer ik jou mee in de dans, want je bent ervoor gemaakt’. Ik denk dat God die ochtend zijn Geest opzocht in mij, en dat Hij mij even meevoerde in Hun dans. Tot zover het tweede getuigenis.
Het is bemoedigend om zulke getuigenissen te horen. Het sterkt ons vertrouwen in Gods aanwezigheid, liefde en betrokkenheid op onze individuele levens. Het kan helpen om ons met verwachting op God te richten.
Nynke Sikkema-Holwerda, Hoogeveen