‘Eet knoflook noch uien, want hun geur verraadt de boer in je’, sprak Don Quichot vermanend tegen zijn schildknaap Sancho Panza. Laat door de geur niet merken dat je een arme sloeber bent. Inmiddels is knoflook een basiselement in de Spaanse keuken geworden!
Eerder, in de Romeinse tijd, was de rijke keizer Nero zo dol op prei, dat hij Porrophagus genoemd werd, preivreter. Hij geloofde dat prei zijn stem verbeterde.

Het feest van de uitstorting van de heilige Geest brengen wij vandaag vaak in verband met bijzonderheid en beleving. Met bijzondere uitingen van de Geest, zoals profetie, gebedsgenezing en tongentaal. En met meer van Gods Geest ervaren. Daarom trekken velen met Pinksteren naar een van de talrijke conferenties en wordt er emotioneel bijgetankt. De viering van de eigen gemeente is dan kennelijk minder belangrijk. Ik denk dan ook, dat maar weinigen bij Pinksteren denken aan een oogstfeest.  

Aan de Kloveniersburgwal in Amsterdam staat het imposante gebouw van de voormalige Hersteld Evangelisch-Lutherse Gemeente. Helaas is het nu een theater. Maar in een driehoek boven de daklijst is nog een houtsnijwerk te zien dat herinnert aan vroeger dagen. We zien een vrouw, met haar ene hand rustend op de Bijbel en met haar andere hand wijzend naar de hemel. Twee kinderen aan weerszijden van een brandend altaar verbeelden respectievelijk met een zuil de Standvastigheid en met een kelk het Geloof. Op de daklijst eronder stonden de woorden uit Handelingen 3 vers 42: ‘En zij volhardden in de leer van de apostelen en in de gemeenschap, in het breken van het brood en in de gebeden.’ Ik ben verliefd op deze tekst. Het is een zeer krachtige samenvatting van de christelijke gemeente. Trouw aan het Woord, trouw in de gemeenschap, trouw in de gedachtenis aan het offer van Christus en volhardend in het gebed. In 1952 gingen de Hersteld Luthersen weer samen met de grote Lutherse kerk. De Nederlandse Bank vestigde zich toen in het gebouw. De tekst op de daklijst verdween, het houtsnijwerk bleef.

Onlangs heb ik Een kleine vrouw, het verhaal van Gladys Aylward, weer eens gelezen. Als Brits dienstmeisje voelde ze zich geroepen om in de eerste helft van de vorige eeuw zendelinge in China te worden. Het is moeilijk om niet meegesleept te worden in dit bijzondere verslag. Het geeft prikkelende inzichten in het China van voor de communistische revolutie. Meer nog, het beschrijft hoe de Westerse zendelingen worstelden deze oude cultuur te begrijpen, daar deel van te worden en het evangelie op een passende manier te brengen.  

Veel van de principes in zending zijn hetzelfde gebleven, maar de context waarin zending bedreven wordt is enorm veranderd sinds de tijd van Aylward. Het viel me op hoe duidelijk het vroeger allemaal lag op zendingsgebied, tenminste voor de achterblijvers. Een zendeling stapte aan boord van een schip of trein, leerde een taal en werkte vervolgens tot hij of zij erbij neerviel.