Een crisis werkt als een spotlight. Het laat zien wat er vooraf al was en vergroot dat uit. En hoe langer die crisis duurt, hoe groter dat wordt. Het vertrouwen op cijfers, data, controle – dat wordt steeds opnieuw zichtbaar. Zonder oordeel daarover te vellen trouwens, het is puur een constatering. Zo zit een deel van de mensheid in elkaar en in deze onoverzichtelijke tijden klampen we ons des te maar vast aan wat we wel weten en zien.
Corona is er ruim een jaar en we horen overal dat we ermee moeten leren leven. Maar niet op de manier waarop we dat nu doen – dat kan niet. We hopen dat de samenleving in deze weken weer wat meer open gaat en dat we in de zomer de zwaarste tijd gehad hebben. Dat de ziekenhuizen weer leegstromen en de zorg niet meer overbelast wordt. En als we dan gevaccineerd zijn, dan hopen we dat dat in elk geval voldoende is om weer normaal te leven. Wat dat normaal inhoudt, dat is de grote vraag.
We zijn het daarover niet eens. Niet als Nederlanders, niet als wereldburgers – op geen enkele manier. We zijn sowieso niet eens. Er waren natuurlijk al allerlei ‘bubbels’ in ons land en deze wereld. We leefden al voor een groot deel langs elkaar heen, al wonen we in dezelfde wereld en zelfs in hetzelfde (kleine) landje. Maar corona heeft gezorgd voor afstand. We leven niet alleen in onze eigen bubbel – die bubbel is ook nog eens een stuk kleiner geworden. En daarmee zijn we nog meer op afstand van anderen komen te staan.
Wat dat oplevert – dat zie je. Bijvoorbeeld in hoe mensen de maatregelen rondom corona waarderen en in hoeverre ze zich eraan houden. Maar je ziet de doorgaande individualisering bijvoorbeeld ook in de uitslag van de verkiezingen, afgelopen maart. Zoveel partijen, zoveel versplintering. En het gaat maar door…
Helaas zie je dit verschijnsel ook in de kerk. De afstand die noodgedwongen is ontstaan door de corona-maatregelen kan er zomaar voor zorgen dat we elkaar kwijtraken. Dat de een bidt voor een vaccinatie, terwijl een tweede die vaccinatie niet wil en een derde er zelfs op geestelijke gronden een uitgesproken afkeer van heeft. De een vindt dat we al lang weer naar de kerk kunnen, terwijl een ander dat nog niet aandurft en een derde zich maar gewoon aanpast. Deze verschillen waren er ook voor corona ook. Maar de crisis waar we midden in zitten, heeft ze versterkt aan het licht gebracht.
En dan is de vraag wat we daarmee gaan doen. Het antwoord op die vraag is gemakkelijk: we moeten naar Christus en naar de Schrift. Maar de weg naar het terugvinden van elkaar is niet gemakkelijk. Laten we elkaar verdragen en zo samen zoeken. Om er in Christus ook samen uit te komen.
Wouter Moolhuizen, Hoogeveen