Lang geleden liep een Man door Israël, die vertelde dat Hij het Licht der wereld was.
Nog langer geleden, bij het ontstaan van deze wereld, waren de eerste woorden die God sprak: ‘Er zij licht.’ En licht is leven. We weten dat van het groeien en bloeien in de natuur. Met ons geloof is het eigenlijk net zo, ook wij hebben Licht, Jezus Christus, nodig.
Dit boek gaat over een ingrijpend en moeilijk thema: zelfdoding. Maar juist daarom is het belangrijk dat dit boek verschenen is. Het is geschreven voor mensen die zelf worstelen met suïcidale gedachten of voor mensen in hun omgeving. Het boek begint met een aantal ervaringsverhalen die iets laten proeven van de angst, de wanhoop, de schaamte en schuld die spelen bij (gedachten aan) suïcide. Daarna wordt door diverse kundige scribenten op een eenvoudige en duidelijk manier een thema behandeld zoals bijvoorbeeld een blik in de geschiedenis hoe er over zelfdoding is gedacht, pastorale handreikingen, geloof en zelfdoding en wordt er apart ingegaan op zelfdoding bij diverse groepen zoals kinderen, jongeren en ouderen.
Massaal hebben zij bij de laatste verkiezingen in de VS op Donald Trump gestemd. Hun steun was echter geen verrassing. Kristin Kobes Du Mez heeft daarover een boek geschreven: Jesus and John Wayne. Daarin legt ze uit waarom evangelicalen bij de verkiezingen van 2016 op Trump hebben gestemd.
Al vijftig jaar lang hebben vele christenen in Amerika, die zich sterk maken voor traditionele waarden, uitgezien naar een leider van het volk, die een einde maakt aan wat zij zien als de neerwaartse spiraal van de natie. Trump wordt beschouwd als zo’n leider, ondanks zijn leugens, zijn grove beledigingen van tegenstanders, zijn aanzetten tot geweld, zijn seksuele escapades, zijn vuil en denigrerend spreken over vrouwen, en zijn opschepperij over zijn ‘mannelijkheid’.
Er hangt loomte in de lucht. De lang voorspelde regen trekt aan ons voorbij. Misschien ben ik daardoor een beetje geprikkeld. Mijn groentetuintje, ze is niet om aan te zien. Ik kijk naar de voorbijglijdende wolken. Dan begint de telefoon in de kamer te rinkelen. Ik slof naar binnen en kijk op de display. Nummer onbekend. ´Met Douwe.´
´Goedemiddag, u spreekt met … van Artsen zonder grenzen. Spreek ik met de heer of mevrouw D. Janssen?´ Ineens schiet mij een nieuw woord te binnen. Het wordt te pas en onpas gebruikt. Genderneutraal. Douwe is toch niet echt een meisjesnaam, wel? Ik voel ineens een lichte trilling in mijn buik. ´Hallo,´ zeg ik. ´Ik ben een beetje doof, ik heb uw naam niet verstaan.´
Begin 2022 verscheen het boek Sportcommunity, kerk in de wijk. We gaan in gesprek met een van de auteurs: Bram Koerts uit Nieuwe Pekela, tot voor kort werkzaam voor de christelijke sportorganisatie Next Move, nu werkzaam voor Geloof in Groningen.
Je hebt meegeschreven aan dit boek. Waar gaat het over?
Wat als je zou horen van een plek waar jongeren uit de kerk elke week vier tot acht uur bezig zijn met bijbelstudie, bidden, aanbidden, evangelisatie en discipelschap? Zou je nog kunnen geloven dat dit kan in deze tijd? Daar gaat dit boek over. Want in de sportcommunity gebeurt dit. Vol dankbaarheid en verwondering zien we hoe kerkelijke en niet-kerkelijke jongeren samenkomen om dit te doen en hoe jongeren tot geloof komen, geestelijk groeien en de weg naar de kerk (weer) weten te vinden. Ten diepste is het een boek over discipelschap.
Wanneer iemand ergens heel erg van schrikt of afschuw ervaart, kunnen hem de haren te berge rijzen. Minder sterk uitgedrukt zou je het woord ‘kippenvel’ ervoor kunnen gebruiken. Bij een kat kan je letterlijk zien wat er gebeurt als hij schrikt en zijn haren recht overeind gaan staan.
