'Dat zwarte kousenkerkje verderop? Geen idee wie dat zijn. Een clubje mensen dat op zondag met hun auto’s hier het kerkplein vullen, zodat ik er lastig langs kan lopen als ik mijn hond uitlaat. Maar verder weet ik niks van ze', sprak de meneer bij wie Marjan zojuist had aangebeld voor een kleine enquête.
Ze verschoot van kleur. Tjonge, dat was rake taal. En van de mensen die ze zojuist bij de markt gesproken had kreeg ze niet veel anders te horen. Dat was dus het beeld, wat de buurtgenoten van de kerk hadden: onbekend, gesloten en storend. Daar was ze zich nooit bewust van geweest. Maar goed, ze wilden een beeld krijgen van hoe de buurt over deze kerk, de noden van de buurt en over ‘geloven’ dacht, dus dan moest ze nu maar even de harde klappen opvangen. Ze beet op haar lip om niet in de verdediging te schieten, maar te blijven luisteren naar deze buurman. Dat was eigenlijk best lastig, om goed te blijven luisteren!
Luisteren
De volgende avond schoof Marjan aan bij Kees, Sipke, Frank en Sietske. Met dit team kwamen ze nu wekelijks bij elkaar om samen Bijbel te lezen en te bidden voor hun dorp, Gods missie te ontdekken voor deze plaats en te zoeken welke plek zij daarin mogen innemen. Aan de hand daarvan zijn ze begonnen met het thema ‘Luisteren’: Luisteren naar de Here God, Hij is het Begin van alles, maar ook luisteren naar elkaar én naar de mensen om hen heen. Dit laatste had hen op het idee gebracht om een korte enquête af te nemen in het dorp. En daar kwam uit, dat er nog een wereld te winnen viel. Want het ging niet zozeer om de inhoud van het Evangelie, maar om allerlei randzaken, waar ze –helaas vaak negatief – om bekend stonden.
Dit stond in schril contrast met het verlangen om een bloeiende gemeente te zijn, waar het Goede Nieuws doorgegeven wordt en nieuwe mensen bij Christus worden gebracht. Dat christenen zichtbaar aanwezig zijn om van Gods grote daden te vertellen en in daden Zijn liefde zichtbaar te maken. Sipke stelde als ouderling voor: ‘Dit moet in de kerkenraad besproken worden. Dit kunnen wij niet als team alleen, dit gaat de hele gemeente aan! We moeten als kerk gaan veranderen om in woorden en daden een weerspiegeling te zijn van Gods liefde voor de wereld. Dat gaat niet om een paar snelle trucs en tips, maar om een andere geestelijke houding, waarin we afhankelijk zijn van God en als gemeente onze verantwoordelijkheid moeten nemen. Wie Gods soevereiniteit erkent, hoeft niet stil te zitten.'
Inspiratieavonden
'Moet je nu toch horen!' Sietske had meteen een e-mail naar de hele groep gestuurd waarin haar enthousiasme doorklonk. 'De kerkenraad pakt het op! Ze beaamden dat evangelisatie niet een paar kaarsjes zijn die op de taart van de gemeente moeten worden gezet, maar een ingrediënt moet zijn, om de hele taart smaak te geven. Wel benadrukten ze, dat het niet gaat om de activiteiten, maar vooral om hóe we de activiteiten doen. Helemaal mee eens!'
De kerkenraad ging aan de slag met allerhande voorbereiding, zoals inspiratieavonden van evangelisatieconsulenten volgen, het maken van een visie en plan en fondswerving om een missionair werker aan te stellen. Intussen startte het kleine team met kleine concrete stapjes, waar de hele gemeente aan mee kon doen om te leren getuigen te zijn:
'Laten we praktisch starten', zei Frank. ‘Die auto’s op zondag, als we die nou eens niet allemaal hier zetten, maar wat meer verspreid parkeren, dat scheelt ergernis voor de buurt. Laten we goede buren zijn!' En de eerstvolgende zaterdagen stuurde hij een e-mail naar de kerkleden om ze te helpen herinneren.
Al snel volgde een nieuw idee. 'Zullen we met Pasen alle buren van de kerk een bosje tulpen brengen?', vroeg Sietske. 'Om iets van onze vreugde van de opstanding van Christus te delen met de buurt!' Zo gezegd, zo gedaan. Na de dienst lagen er vijftig bossen tulpen klaar om in de nabije omgeving uit te delen en een praatje te maken met de buren. Dit kreeg al snel opvolging, door diezelfde mensen uit te nodigen voor een brunch op zaterdagmiddag in de kerk, met een rondleiding door het historische gebouw. Met twintig buren zaten ze gezellig te eten. Velen bleken nog nooit binnen te zijn geweest.
'Had jij dat ook', vroeg Sipke aan Marjan, 'ik heb zeker drie mensen gesproken die vroeger wel iets van het christelijk geloof op school hadden gehad, maar het zegt ze niet zoveel meer. Ook sprak ik een meneer wiens vrouw vorig jaar is overleden, hij woont hier vijftig meter bij de kerk vandaan. Zouden we niet iets voor hen kunnen betekenen? Een keer een kop koffie aanbieden, of een oriëntatie-cursus over het christelijk geloof aanbieden?'
'Ja, zo zouden we aan onze relatie met hen kunnen bouwen en Christus bij deze mensen kunnen brengen!' 'Maar… heeft dat helpen van zo’n meneer nog wel met evangelisatie te maken?', vroeg Kees zich hardop af. 'Nou', reageerde Frank, 'volgens mij wel! We moeten Woord en daad niet loskoppelen, ook met onze daden laten we zien dat we Goed Nieuws brengen. Het Evangelie brengt verlossing van ziel én lichaam, dat moeten we niet scheiden.'
De kleine stapjes werkten motiverend voor andere gemeenteleden: 'Een keer een taart aan mijn buurvrouw geven als zij ziek is, en daarbij laten weten dat wij voor haar bidden dat ze snel mag herstellen? Dat is gewoon leuk om te doen! En ik laat op een eenvoudige manier zien dat ik christen ben. Zo kan ik het ook. En als zij mij er naar vraagt, vertel ik graag van de hoop die in mij is!'
Petra de Jong, Amsterdam
Mw. P. Th. de Jong-Heins is evangelisatieconsulent van de Christelijke Gereformeerde Kerken
Wilt u als kerkenraad eens doorpraten over de mogelijkheden van evangelisatie in uw dorp? Neem dan contact op met Petra de Jong, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.