Die woorden klinken zo nu en dan in de kerk: 'en is mens geworden'. Ze zijn afkomstig uit de geloofsbelijdenis van Nicea: de Zoon van God is neergedaald uit de hemel en is vlees geworden door de Heilige Geest uit de maagd Maria en is mens geworden… En dat om ons mensen en om ons behoud.

Dat is het evangelie in notendop: de Zoon van God is mens geworden. Hij was daartoe bereid en heeft dat werkelijkheid gemaakt. Je moet er niet aan denken dat Hij dat niet zou hebben gedaan. Zou er dan kennis van God zijn geweest? Redding uit verlorenheid? Zouden dan niet alle mensen reddeloos verloren zijn gegaan? Dan waren wij allen nog slaven geweest en gebonden in de meest duistere gebondenheid. Dan lagen wij allen nog midden in de dood. Maar … Hij ís mens geworden! Om ons mensen en om ons behoud.

2013 is het jaar waarin in menige publicatie aandacht werd en wordt besteed aan de bekende schrijver C.S. Lewis. Naast herdrukken van zijn werk verscheen ook een nieuwe biografie. Dit keer van de hand van Alister McGrath (C.S. Lewis. A Life; in het Nederlands: C.S. Lewis. Excentriek genie, Onwillige profeet). Reden van de drukte rond Lewis? Op 22 november 2013 was het vijftig jaar geleden dat hij overleed. Het boekje waarover ik het in dit artikel wil hebben is zeker niet het onbekendste van zijn werken. Het is het bekendste deel uit een serie van zeven: The lion, the witch and the wardrobe (in het Nederlands uitgegeven als ‘De leeuw, de heks en de kleerkast’).

De aarde en haar mensheid. Een oord dat geteisterd wordt door de vloek. Van armoede. En van schande en verwerping. Waar ziekte en zwakheid hun tol eisen. Waar ook de vloek van de  dood heerst. Een plek waar allerlei soorten hulp welkom is. Voedselhulp, medische hulp, het leger, psychologische hulp of zandzakken tegen overstroming. Maar het blijft behelpen.

Mét het sturen van Jezus stuurt God ons een allesomvattende oplossing voor de problemen waarin we als mensheid gevangen zitten. Een oplossing voor de vloek die als een deken over ons bestaan ligt uitgespreid.

Een grote kring van mensen danst, meest hand in hand, rondom een kleinere kring van mensen die lopen met een boekrol in hun armen – dat gebeurt op een bijzondere dag: Simchat Tora, ‘Vreugde der Wet’. Het is de meest uitdrukkelijke uiting van een vreugde die er ook op andere momenten en manieren is, de vreugde over het geweldige voorrecht te mogen leven met het Woord en de Wet van de Here. Op Simchat Tora krijgt Psalm 119 handen en voeten. Ik heb het nu een paar keer meegemaakt in Israël, en vond het telkens indrukwekkend en aanstekelijk!*