Afgelopen zomervakantie heb ik iets nieuws gedaan. Voor het eerst van mijn leven ben ik naar een festival geweest. Met het hele gezin: dus vrouw en kinderen (vier stuks) gingen mee. De aankomst (te laat en in de regen) was niet zo romantisch als verwacht, maar na wat strubbelingen werd het een heel mooie ervaring. Voor de kinderen was er een heel goed programma. En voor de volwassenen was er de hele dag door van alles te doen. Soms zelfs teveel, maar je kunt natuurlijk nooit alles meemaken.
Het doel van deze onderneming was inspiratie opdoen vlak voor het begin van een nieuw seizoen. Als predikant ben je veel aan het geven, maar je moet ook ontvangen. Een dienst bezoeken, een preek luisteren, een boek lezen, een cursus doen – dat soort dingen. Of een festival bezoeken.
Nou is het Graceland festival niet echt <<cursief>>mainstream<<einde cursief>>. Er liepen nogal wat andere dan gereformeerde of evangelische vogels rond daar. Maar inspirerend waren ze wel. Ik heb geluisterd naar een boeiende bijdrage van een remonstrantse predikant, ik werd geraakt door een vrijgemaakte broeder. Maar het meest indrukwekkende was een vrouwelijke lutheraanse predikant uit Amerika. Met behoorlijk stevige taal en een lijf vol tatoeages wist ze me te boeien en te inspireren. Door eerlijk te zijn over zichzelf en de kerk en de opdracht van de kerk radicaal door te vertalen naar deze tijd. En toen moesten Elly en Rikkert nog komen bij de afsluitende viering.
Door dit alles ben ik gaan nadenken over waarheid en waarom ik ervan uitga dat ik <<cursief>>de<<einde cursief>> waarheid heb. Ik wil dat niet denken, maar ik doe het vaak wel. Maar ik heb niet <<cursief>>de<<einde cursief>> waarheid – de waarheid heeft mij. Die zin hoorde ik vorige week bij de intrede van een collega. De zin bleef bij me hangen en kreeg direct een plaats in mijn eigen intredepreek vorige week zondag. Want de waarheid is Jezus Christus. Wij hebben die niet, wij kunnen die alleen maar volgen.
Wouter Moolhuizen, Dedemsvaart