Zondagmorgen in Talma Hûs, een zorginstelling, vooral voor diegenen die lijden aan Alzheimer of een andere vorm van dementie. In de kerkzaal wordt een dienst gehouden met een klassieke liturgie.
'Talma' biedt een plek aan allerlei mensen. Sommigen van hen hebben voorheen in kerk of samenleving een vooraanstaande positie bekleed, als leraar, architect, predikant, ouderling, ambtenaar van de burgerlijke stand of wat dan ook. Dementie maakt iedereen gelijk, en brengt je – bij wijze van spreken – terug naar een vroegere levenstijd. Voor velen is het proces van dementeren een doemscenario: aftakeling. Angst is een begrijpelijke reactie. Je verandert als mens, en ondergaat decorumverlies. Sommigen nemen met het oog daarop voorzorgsmaatregelen en willen hun toekomst managen. Henk Blanken bijvoorbeeld. Hij lijdt aan de ziekte van Parkinson, en is bang dat er een tijd komt dat hij niet meer herkenbaar zal zijn voor zijn vrouw en kinderen. Daarom heeft hij een boek geschreven waarin hij pleit voor euthanasie bij diepe dementie.
Hij is bang dat hij niet meer herkenbaar is als persoon als het ziekteproces zich doorzet. Hopelijk blijft hij herkenbaar. Vooral is te hopen dat hij nog méér ontvangt, of zelfs terugontvangt wat hij is kwijtgeraakt: het geloof. In een interview naar aanleiding van zijn boek, vertelt hij dat zijn moeder gedurende een periode van zo'n twintig jaar haar geloof kwijt was. Maar de laatste jaren van haar leven ging zij toch weer geloven en vertrouwen op God. Blanken vraagt zich af of ook hij zelf misschien weer gaat geloven als zijn proces van ziekte zich doorzet. Zou hij dan weer teruggaan naar zijn kindertijd?
Inderdaad is te hopen dat je enigszins herkenbaar blijft. Ook dat je het geloof behoudt. Of: dat je het geloof terugkrijgt. Vaak proef ik in 'Talma' dankbaarheid. Bij het luisteren naar de verkondiging en bij het zingen van bekende psalmen en gezangen. Ook als gezamenlijk het Onze Vader wordt gebeden. Indrukwekkend. Ontroerend. Al die broze, zwakke stemmen, wat gaat daar veel van uit. Daarna volgt de apostolische geloofsbelijdenis. Verscheidene bewoners spreken de belijdenis hardop mee.
Gelukkig wie niet leeft met een doemscenario, maar zich in dankbaarheid en afhankelijkheid toevertrouwt aan God. Hoe moeilijk de weg ook kan zijn, God laat zijn kinderen niet los!
D.J. Steensma, Feanwâlden