Zo gingen de jaren voorbij voor onze broeder, de keuterboer, en onze zuster, de schilderes, langs de Vurense Dijk. Ze hadden echter een heel groot verdriet. Want wat was namelijk het geval. Ze hadden twee kinderen: een zoon en een dochter. De laatste was al lang geleden getrouwd en woonde met haar man in de buurt van Apeldoorn. Daar gingen ze met hun kinderen trouw naar onze kerk. Zij waren daar erg blij mee.
Maar hun enige zoon! Die had lang bij hen in huis gewoond. Doch op zekere dag was hij vertrokken en had zijn ouders zonder meer achtergelaten. Daarna hadden ze nooit meer iets van hem gehoord. Dat ging al jaren zo. Ze baden de Here om bericht van hem, maar er kwam niets. Dat was voor hen een zware last.
Zo trof ik hen aan. Dankbaar voor Gods zegeningen in hun leven, maar uiterst verdrietig om hun enige zoon. Wat moesten we doen? Er was toen nog geen teevee-uitzending ‘Gemist’. In overleg met hen zetten we een zoektocht op. Ze hadden het vermoeden dat hij naar Engeland was gegaan. Het Rode Kruis en het Leger des Heils werden aangeschreven met het verzoek hulp te bieden. Die deden dat intens en liefdevol. Maar geen enkel resultaat. Hij was nergens te vinden. Er bleef maar één middel over: het gebed.
Ja, daar is me wat in dat kleine huisje met dat opschrift aan de dijkkant gebeden.
En... na vele jaren, tussen kerstfeest en jaarwisseling, ineens een brief van hun zoon. Hij leefde nog, was ondertussen getrouwd, met een... christelijke, Britse vrouw, en zou gauw naar huis komen om alles te vertellen! Dat is gebeurd. De vreugde was ongekend. Feest in het kleine huisje bij het overzetveer! God heeft verhoord. Ze waren er vol van. Ieder moest het horen, hoe goed God voor hen was.
We hebben samen gedankt, daar bij hen thuis met de tekst 'Zie, Hij (=Jezus) komt met de wolken' op de muur, en in het oude kerkgebouw onder het schilderstuk van Jezus' wederkomst.
Het waren heel eenvoudige mensen, maar met een sterk getuigend leven!
T. Brienen, Hoogeveen