Deze zomer willen we in vier nummers aandacht geven aan de verkondiging van het Woord. Niet zoals dat op zondag in Nederland in de kerk gebeurt, maar juist aan de verkondiging in een totaal andere context. Dit tweede artikel gaat over een bijzondere Syrische bruiloft in Nederland waar het Woord mocht klinken.
Het leven van een predikant is vaak overzichtelijk. Je hebt een groep mensen waar je geestelijk gezien zorg voor draagt en als het nodig is, dan ben je er voor die mensen. Je trekt met elkaar op. Je spreekt met elkaar – met de een meer dan met de ander, maar toch. Soms word je ineens voor iets onverwachts geplaatst. Een verzoek tot voorbede in de dienst voor mensen ‘van buiten’. Of via-via vraagt iemand om een gesprek. Dat zijn mooie dingen. Kostbaar om zo als ‘geestelijke’ iets voor mensen te betekenen.
De regel in al deze dingen is wat mij betreft altijd: overal waar ik gevraagd word het Woord van God te verkondigen – daar wil ik zijn. Juist op die ‘vreemde’ plaatsen. Juist daar waar mensen van buiten zijn.
Vluchtelingen
In de vluchtelingencrisis van 2014 was er in Dedemsvaart – zoals in zoveel plaatsen – de behoefte om iets te doen. Maar wat? Enig contact met het asielzoekerscentrum in Hardenberg – veel verder kwam het niet. Hoewel er natuurlijk gemeenteleden waren die meer deden dan dat. Zo kwam er een Syrische jongeman bij iemand uit de gemeente in huis om te wennen aan Nederland en de taal te leren. En zo kwamen we in de gemeente ook in contact met hem en nog een tweetal andere Syrische mannen die in Dedemsvaart woonden. We hebben ze wel eens in de kerk gezien. Ik heb eens voorbede gedaan voor hun dorp in Syrië als de oorlog (weer) heel dichtbij kwam.
Mooi om te zien hoe het contact met vluchtelingen toch op de een of andere manier vorm krijgt wanneer je daar open voor staat zonder dat je het direct opzoekt. De kansen om iets voor mensen te betekenen zijn er altijd.
Verzoek
Dat bleek vooral toen een van de Syrische bekenden zijn vriendin naar Nederland haalde. Dat kon met hulp van het genoemde gemeentelid die alle formulieren invulde of checkte. In het kader van gezinshereniging kwam ze naar Nederland. Niet via vluchtwegen, maar met het vliegtuig. En toen ze eenmaal in Nederland was, wilden ze al snel trouwen. Maar hoe doe je dat? Bij de burgerlijke stand – maar er moest ook een feest komen. En daar moest ook enige inhoud aan gegeven worden. Met meer dan alleen een trouwbelofte.
Een stel dat niet uitgesproken christelijk is, laat staan (christelijk) gereformeerd. Ze waren al voor de burgerlijke stand getrouwd, maar hadden mij een rol toebedacht bij het feest. Wat moet je dan? Ik wilde graag op het verzoek ingaan. Maar kan dat zomaar? Zo zat ik op een koude woensdagavond bij ze op de bank. Met handen en voeten in Engelsnederlands probeerden we een gesprek te voeren. Het werd me duidelijk dat ze geen Moslim waren, maar ook niet (uitgesproken) christelijk. Maar ze geloofden wel. En ze vonden het heel fijn als ik voor Gods zegen over hun leven en hun huwelijk wilde bidden.
In eerste instantie vond ik het wat ongemakkelijk. Wat moest ik daar? Wat kon ik daar? Mooi is dat – van die gemeenteleden die dit soort dingen op je pad brengen. Maar goed – als je de regel hebt dat je daar wil zijn waar het Woord mag klinken – dan moet je dat ook doen. Hoe kon ik anders?
Bruiloft
En zo bevond ik me samen met een paar bekenden en heel veel Nederlandse en Duitse Syriërs op een druilerige zaterdagmiddag in een buurthuis in de buurt van Dedemsvaart. Het was onwennig en een beetje ongemakkelijk. Maar ik besefte vooral hoe anders dit moest zijn voor het bruidspaar. Er is nogal wat verschil tussen een Syrisch dorp half maart en de kale weilanden net buiten een dorp in Overijssel. Deze twee trouwden op een plek waar ze een paar jaar daarvoor nog nooit van gehoord hadden. Toch waren ze samen en was dit hun trouwdag – zo beleefden ze dat.
En er klonken woorden van God. We lazen uit Spreuken 3. Over de lessen van de wijsheid die ervoor zorgen dat God en mensen van je houden. Over eerbied voor God: denk niet dat je alles zelf kunt. Wees niet eigenwijs, maar heb eerbied voor de Heer. Ik kon iets vertellen over deze God die met je meegaat. Over hoe Hij zelf mens werd en hoe Hij in Jezus Christus de weg gewezen heeft. En hoe Hij onze schuld wil vergeven. Het was kort, maar het evangelie klonk. De goede boodschap van God die de Schepper is en de redder. Bijzonder om op een vreemde plaats die schitterende, vreemde boodschap te mogen doorgeven.
En daarna werd er gebeden. Voor het bruidspaar en hun land. Voor de aanwezigen – wat hun geloof ook was. Er werd gebeden om een zegen over onze levens en over het huwelijk. Er werd gebeden om kracht en leiding.
En zo mocht het Woord van God klinken in deze vreemde situatie. En zo werd er gefeest. Door Syriërs en Nederlanders (wat een verschil trouwens). En er werd gegeten en gedronken. Syrisch eten met Hollands bier. Het was een goede avond.
Wouter Moolhuizen, Hoogeveen