Over de kerk is er nogal wat te doen, zeker over onze kerken, de Christelijke Gereformeerde Kerken. We halen het nieuws niet met onze groeicijfers of opmerkelijke bekeringsverhalen, helaas. We staan in de krant vanwege meningsverschillen en onderlinge strijd.
De geschiedenis van de kerk staat bol van de verhalen van strijd en meningsverschillen, in dat opzicht heeft onze tijd niets nieuws. In onze kerken is er echter nog nooit een tijd geweest dat we zo lijnrecht tegenover elkaar stonden. Je kunt alleen maar bidden om Gods ontferming. Menselijkerwijs gesproken lijkt er geen oplossing om de kerken bij elkaar te houden.
De vraag is natuurlijk hoe erg dat is. Is het heel erg dat er straks twee of drie delen CGK zijn die min of meer hun eigen kerkelijke structuur hebben? Een andere vraag is of er nu iets zichtbaar wordt wat al veel langer (misschien al decennia) onder de oppervlakte leefde. Met andere woorden, hebben we niet veel te lang om de hete brij heen gedraaid en vooral geprobeerd om elkaar te vinden, soms door het wezenlijke gesprek maar uit de weg te gaan?
Het woord kerk komt van het Griekse woord kuriakè, dat ‘van de Heere’ betekent. Als je de betekenis daarvan vertaalt naar onze kerken, dan is een scheiding of scheuring heel erg. Het lichaam van Christus dat gescheurd of gescheiden wordt. Kan dat wel, mag dat wel? Grote vragen die we niet uit de weg mogen en kunnen gaan.
In de Heidelbergse Catechismus wordt over de kerk gezegd dat Christus Zijn kerk vergadert uit het hele menselijke geslacht door Zijn woord en door Zijn Geest. Daar wordt niet gezegd wat de kerk allemaal voor standpunten heeft en hoe precies de vork aan de steel zit. De kerk is geen politieke partij waar je uitkomt als je een kieswijzer invult. De kerk is geen groepering die op grond van bepaalde kenmerken of een ons-kent-ons-gevoel bij elkaar gaat zitten. De kerk is van Christus. Dus alle hens aan dek om in de kerk die wij zijn de focus te leggen op de gekruisigde en opgestane Christus. Tegen Hem aan schurken, aan Zijn voeten.
Ben je er dan? Ja, principieel gezien absoluut. Praktisch moeten we dan met elkaar een diepgaand gesprek voeren over hoe we de Schriften lezen, hoe we met elkaar omgaan en wat dan de eenheid van het ware geloof is.
De Heidelbergse Catechismus sluit in zijn antwoord over wat we geloven aangaande de kerk af met dat stukje dat bij altijd verwondering oproept. ‘En dat ik daarvan een levend lidmaat ben en eeuwig zal blijven.’
Jurrian Oosterbroek, Dronten