‘Ja, ik weet het nog…’ Mevrouw De Vries begon te praten in de groep. Over de straten vol kerkgangers op weg naar de zondagse kerkdienst. Over de volle kerken en de grote groepen jongeren die met Pinksteren belijdenis deden. Heel levendig en enthousiast vertelt ze over hoe het toen was. En daarom klinkt het ook zo hard, als iemand haar ineens onderbreekt met de woorden: ‘Ja, allemaal mooie verhalen van vroeger, maar… even terug naar nu. Wie doet binnenkort het licht uit?’

Het zijn de woorden die niemand uit durft te spreken. En juist daarom klinken ze zo hard, het lijkt alsof ze nagalmen in de hoogte van de kleine dorpskerk. De afgelopen jaren hebben ze het wel gezien in de dorpen verderop: de mensen werden ouder en overleden, jonge mensen trokken weg vanwege werk of uit onvrede en de kerkdeur viel ten slotte voor de laatste keer in het slot.

Vandaag de dag zijn mensen mondiger dan ooit, vooral in westerse samenlevingen. Hoe gaan we pastoraal om met dit ‘type mens’ dat zich niet zomaar wat laat gezeggen?

In de voorgaande artikelen in de serie ‘Eigenwijze schapen’ ging het over pastorale ethiek. In artikel één zagen we ondermeer dat God op aarde kwam als méns, en niet als idee of theorie. En dat God gekomen is om het onvolkomene in Zich op te nemen, zich ermee te verbinden. In het tweede artikel kwamen we te spreken over de taak van de kerk. Mensen helpen om Christus zichtbaar te maken: met Christus-ogen leren kijken, en een ‘leven-voor-de ander’ vanuit Zijn liefde te leren ontwikkelen. In het derde artikel kwam het aspect gebrokenheid aan de orde en de vraag hoe daarmee in de ethiek om te gaan. Daarbij werden vier visies besproken. In dit artikel borduren we voort op het zogenaamde tragiekmodel dat oog houdt voor gebrokenheid.