13 Op diezelfde dag gingen twee leerlingen van Jezus op weg naar het dorp Emmaüs. Dat dorp ligt ongeveer 12 kilometer van Jeruzalem. 14 Ze spraken met elkaar over alles wat er gebeurd was. 15 Terwijl ze zo liepen te praten, kwam er iemand bij hen lopen. Het was Jezus, 16 maar de leerlingen herkenden hem niet.
Zeer aangeslagen zijn de twee mannen die op weg zijn naar Emmaüs. Jezus van Nazareth van wie zij zoveel verwachtten is niet meer onder de levenden. En van een dode hoeven ze weinig – nee nog sterker uitgedrukt – géén bevrijding te verwachten. Van hun droeve tocht vanuit Jeruzalem vertelt ons de evangelist Lucas. Waar hoopte dit tweetal op? Wat zagen zij in Jezus dat ze van hem op verlossende daden rekenden?
Als je in de Bijbel leest dat de twee Emmaüsgangers Jeruzalem verlaten dan moet je oppassen. Zeker als je dat in Lucas leest, het evangelie dat begint en eindigt in de tempel te Jeruzalem. Afdalen van Jeruzalem naar Emmaüs? Dat zou er wel eens op kunnen duiden dat zij de verkeerde kant uitwandelen! Dat ze na hun ontmoeting met Jezus terugkeren naar de hoofdstad onderstreept deze veronderstelling. Ze moeten zijn in Jeruzalem – bij de elf discipelen en de andere volgelingen. Wat heeft het voor hen zo anders gemaakt? Betere vraag: Wie heeft daarvoor zorg gedragen? Jezus zelf!
De christelijke feestdagen zijn niet overal alleen maar feestdagen. In verschillende landen, zoals Nigeria, Pakistan en in het Midden Oosten, zijn deze feestdagen vaak aanleiding voor bloedige aanslagen. Wij kunnen onze feesten niet meer vieren zonder aan onze broers en zussen daar te denken.
Jezus Christus is de Eerste, de Laatste en de Levende (Op.1, 17-18). Hij heeft dood en graf overwonnen. Daarom hebben christenen hoop en kunnen ze vol goede moed verder. Vanuit de ontmoeting die de Opgestane met de Emmaüsgangers heeft, zijn enkele lijnen te trekken naar het pastoraat, zeven in totaal. Gods Zoon geeft ons in Lucas 24 een prachtig voorbeeld van goede pastorale zorg.
Het verhaal van de Emmaüsgangers heeft veel geheimzinnigs. In meerdere opzichten. Wat precies is daar in dat gesprek gezegd tegen die twee gedesillusioneerde mannen? Iets waardoor hun harten toen al gingen branden? Welk licht ging in hen op? En toen ze Hem tijdens het breken van het brood herkenden en Hij juist tóen verdween… Eindelijk herenigd, zou je zeggen en toen was het alweer voorbij. Toen was Híj alweer voorbij. Maar wat waren ze desondanks blij. Niet omdat hun oorspronkelijke verwachtingen waren uitgekomen. Zo voor het oog was er in de wereld niks veranderd. Maar waarom dan zo blij?
Het Emmaüsverhaal is een verhaal waarover veel schilderijen en gedichten zijn gemaakt. Ontroerende taferelen van een paar mensen bij elkaar. Gebrokenheid en kwetsbaarheid, schemering en doodsheid, gedeeld brood en gedeelde hoop. In dit nummer willen we op verschillende manieren aandacht besteden aan het Emmaüsverhaal dat zozeer deel uitmaakt van de Paasgeschiedenis.
