Wie enig zicht heeft op de kerkgeschiedenis, kan het kerkelijk leven van vandaag de dag beter begrijpen, en kan misschien ook wel wat meer inzicht krijgen in zijn eigen leven. Kerkgeschiedenis laat zien waar we vandaan komen en wat bepalend is geweest voor de (godsdienstige) vorming van onze tijd.

Werken op een Nederlandse boerderij: dat was de droom. Maar hij kreeg geen asiel, dus moet Mamadou terug naar Senegal. Dat probeert hij nu al sinds maart. Maar ja: corona. Hij zit al een half jaar ‘in de wacht’. Ook asielzoekers die terug willen keren, ondervinden hinder van de coronamaatregelen.

Ik kan het niet laten om dit dubbele artikel te schrijven. Omdat het een thema raakt dat mij geweldig bezighoudt. De eenheid van de kerk. En dan kijk ik niet alleen naar onze eigen kerken, maar veel breder.

Ik pak de zaak bewust op vanuit missionair oogpunt. Ieder mens heeft zijn eenzijdigheden, en dit is die van mij. Ik geef het direct toe. Ik geloof echter dat het juist het hele gebeuren van de zending is, dat ons – ook in Nederland – het een en ander zou kunnen leren over eenheid. Of zelfs: zou moeten leren.

Ik wil drie dingen doen. Eerst kijk ik naar de situatie in Nederland. Daarna duik ik in een stukje geschiedenis. En ten slotte maak ik wat theologische opmerkingen.

Op 22 oktober kwam de classis Hoogeveen bijeen. De koster had gezorgd voor een opstelling op anderhalve meter afstand, waarbij iedereen wel iedereen kon zien en horen. Het blijft toch vreemd om elkaar niet met een handdruk te begroeten en om allemaal met mondkapje rond te lopen.

Br. Van de Bos opende de vergadering met het lezen van een aantal gedeelten uit Handelingen. Hier zien we hoe God zijn kerk verder over de wereld verspreidde. Het evangelie gaat door, dat gebeurt ook nu, ook als we niet of maar beperkt samen kunnen komen. Daar mogen we om vragen en we mogen het zien. Hij schakelt over op het Drents met een gedicht van Daniël Lohues: