De precieze datum van dit jubileum is 28 oktober. Vijfenvijftig jaar geleden werd kandidaat Piet Roos bevestigd als predikant, en deed hij intrede in de gemeente van Nijkerk. Ds. Roos vertelt iets over zijn weg door de kerken.
Terugblik
Er zijn veel mooie en goede momenten in deze periode geweest. Toen ik in 1964 begon, verkeerden onze kerken nog in een behoorlijke bloei. Als kandidaten hadden we ruime keus: er waren wel rond de vijftig vacatures.
Er waren toen grote gemeenten, ook in de steden; daarvan is nu weinig meer over. U begrijpt dat zulke herinneringen pijn doen. Maar ik spreek daar liever niet te veel over. Voor de jeugd zijn er ook nu nog perspectieven, die de Heere wil geven.
Wat mijn gang door de kerken betreft: ik mocht vijf gemeenten dienen. De Heere heeft mij en mijn vrouw gezegend met fijne gemeenten: Nijkerk, Middelharnis, Harderwijk, Utrecht-N en Damwoude. Wie de kerkelijke kaart kent, ontdekt hier verscheidenheid. Ik heb de uitersten leren kennen; van strikt conservatisme tot meer modern en oppervlakkig. Daartussen bevindt zich het smalle pad omhoog. Deze uitersten hebben mij, zo denk ik, bewaard voor extremiteiten, al zal iedereen dat over mij niet zo beoordelen.
Als je bijna achtduizend preken hebt gehouden, mag de roem over Gods trouw niet ontbreken. De Heere heeft me bewaard voor allerlei rampspoed. God is goed voor ons geweest, de mensen doorgaans ook. Je moet toch als predikant wel respect hebben voor al die kerkgangers die zich jarenlang schaarden onder je preekstoel.
Hoeveel bezoeken heb ik gedaan? Hoeveel catechisaties gegeven? Ontelbaar veel. Heb ik het goed gedaan? Kan ik straks in het gericht al dat werk echt verantwoorden? Heb ik de mensen eerlijk gewaarschuwd, heb ik hen duidelijk de weg gewezen? Heb ik Christus verheerlijkt? Heb ik Zijn Woord bewaard? Broeders en collegae, die vragen gaan u en mij aan. Worstelen we ermee? Ik denk met verbondenheid aan ds. G. Bijkerk (studiegenoot), die begraven wilde worden met de tekst: Ga niet in het gericht met Uw knecht. Wat een levende geloofskennis.
En verder: het kan vreemd gaan. In mijn eerste jaren wilde Dokkum mij beroepen. Murmerwoude was niet in beeld wat betreft de meer behoudend-Bijbelse prediking. Ieder weet dat het nu juist helemaal andersom is. Ik heb driemaal een beroep gehad van Damwoude. Er was echter ook ooit een voornemen daartoe waarbij er sprake was van een anti-Roos actie, zodat het niet door ging. Alleen de Heere regeert, gelukkig.
Tenslotte: wat ik nooit had verwacht, is gebeurd: ik werd voorzitter van de stichting Bewaar het Pand. U weet misschien nauwelijks wat dat betekent. Dit kerkelijk orgaan zet zich in voor het behoud van de oude gereformeerde beginselen. Ook dat behoort reeds lang tot mijn taken. Ik kan u verzekeren: het geeft een echt christelijk-gereformeerd geluid. Ook de noorderling heeft dat nodig. Laten we die klanken en die overtuiging behouden, of opnieuw opgraven, zoals Izak de putten van Abraham opgroef. Dat hebben onze kerken nodig. Alleen zo is er verwachting. Ook voor u!
P. Roos, Burgum