‘Uw vriendelijkheid zij alle mensen bekend…’ zegt de Bijbel. Soms wordt daar een curieuze invulling aan gegeven. Zo stond eens mijn vader in het gangpad van een trein, terwijl de controleur van kaartjes naderde. Het probleem van mijn vader was dat hij die keer geen kaartje had. Wat te doen?

Hij begon een heel vriendelijk en enthousiast verhaal tegen de controleur toen die dichterbij kwam, nog voordat die naar het kaartje kon vragen. Al lachend en terug pratend passeerde de conducteur, en hoofdschuddend vervolgde hij zijn weg, en ging verder met zijn controle van passagiers – en verzuimde mijn vader te controleren.

Bevrijd uit de slavernij van Egypte mocht Israël naar Kanaän gaan. God beloofde een geweldig land, onder andere met olierijke olijfbomen (Deut. 8, 8). De olijfboom is een weldaad voor het oog. Zijn kroon van bladeren blijft altijd groen. God vergeleek zijn volk met zo'n boom: een groene olijf (Jer. 11, 16). Een dichter noemt zichzelf zo, dankbaar voor wat de Here hem geeft (Ps. 52, 10).

Toen de duif die door Noach uit de ark was losgelaten terugkwam, had zij een olijfblad bij zich. De olijftak werd een symbool van vrede.

Dit is een (autobiografische) roman. Esther was nog jong toen haar vader heel ziek werd. Zij bad intens voor zijn genezing, in het vaste vertrouwen dat God die zou geven. Daarom was zij totaal ontredderd, toen hij stierf. Ze wist geen raad met zichzelf, en ook niet met de manier waarop anderen haar probeerden te troosten. Ze raakte haar geloof in God en mensen kwijt, en ook het zicht op de zin van het leven. Maar ongedacht openbaarde God zich aan haar, waardoor haar bestaan in zijn licht kwam te staan.

Later werd haar broer Johannes ernstig ziek. Ze bad weer, en vroeg God desnoods alles van haar af te pakken, maar niet haar broer. Toen hij stierf, gebeurde dat wonderbaarlijk genoeg niet met haar geloof. Dat groeide en bloeide juist op. Ze ontdekte dat God verschrikkelijk is, maar tevens oneindig groot in liefde en genegenheid voor ons mensen.

Nee, dit is geen artikel over geld. Het gaat om een ander soort bijstand. De consistorie. Misschien kent u het woord omdat het in sommige kerken nog op de deur van de kerkenraadskamer staat. Letterlijk betekent het woord consistorie ‘erbij staan’. Bijstand dus. In de consistorie wordt de prediker of de ouderling bijgestaan met gebed en met raad.

Onlangs ging ik voor in een gemeente waar de ouderling na afloop van de middagdienst voor me uitliep en bleef staan in de hal. Hij draaide zich om en bedankte voor de dienst. Ik vroeg hem: ‘Waar is de kerkenraadskamer?’ Zijn antwoord: ‘We danken hier niet meer na de dienst, omdat we graag willen dat de kerkenraad de mensen in de hal ontmoet.'