We zitten in de huiskamer van het Leger des Heils op Urk. Ze hebben daar, na het uitbreken van de oorlog in Israël, de deur opengezet voor bidders. Ik hoop dat meer kerken dat hebben gedaan. Elke avond zijn we ruim een half uur bij elkaar om ons hart uit te storten. Vanavond worden de foto’s van al de gegijzelden getoond. Onder elke foto staat de naam en de leeftijd vermeld. Een zwaar gevoel overvalt me. Weer al die namen. Weer al die vrouwen, weer al die mannen, weer al die kinderen. Peuters, tieners, bejaarden. Ze werden nog niet gedood, ze worden gegijzeld. Wat een doodsangst moeten zij en hun families doorstaan. Je durft amper over hun situatie na te denken. ‘Voorlopige overlevenden’ zijn het. Overlevenden van een pogrom. Een geweldsorgie. Een ‘feest’ van martelen, verminken, verkrachten en doden. Hoe bestaat het?

Hij heeft een verzorgd baardje. Het grijs steekt af bij zijn lichtgebruind gezicht. Het geheel straalt rust uit. Zijn vrouw zit naast hem. Ik weet niet wie ze zijn. Ik heb ze nooit ontmoet of gesproken. Dat geldt trouwens ook voor de andere mensen voor en naast ons in de kerk. We zijn gewoon gast in deze kerkelijke gemeente.
Al snel merk je dat iedere gemeente zijn eigen uitstraling heeft. Hier neemt het combo de gemeente mee in het zingen. Sela blijkt favoriet te zijn. Ook andere bekende opwekkingsliederen komen voorbij.
‘Heer ik kom tot u.’

Als iemand iets doet wat pure verspilling is van tijd of geld, omdat het niet wordt gewaardeerd, wordt deze uitdrukking wel gebruikt. Immers wat heeft een varken aan parels? Helemaal niets en dat doe je dus niet! Je gooit parels niet bij de varkens. Toch kan het maar zo gebeuren, dat iemand iets doet, dat onverhoopt niet wordt gewaardeerd. Een voorbeeld: 'Mijn goede raad was parels voor de zwijnen: ze deden alles toch op hun eigen manier.' Gevalletje jammer dan, hun probleem, zou je zeggen. Niet ernstig.

Water heeft in mijn leven altijd een vanzelfsprekende rol gespeeld. Ik ben opgegroeid aan de Rivierdijk in Hardinxveld-Giessendam. Als het mooi weer was, zwommen we in de Merwede achter ons huis. Ook tijdens onze vakanties in Frankrijk was water vooral een positieve ervaring. De hoge golven in de Atlantische Oceaan zijn me bijgebleven. Ze tilden je op en gooiden je al tollend op het strand. Mijn eerste associatie bij water is dan ook: plezier en vertier. Tegelijk was er ook een waarschuwende stem: ‘Pas op, Wilbert, niet te ver. Het water zuigt.’ Deze waarschuwing sloeg ik niet zomaar in de wind. Ik heb van kinds af aan ontzag gehad voor de kracht van het water. Omdat ik de trekkracht regelmatig heb gevoeld, maar meer nog door het verhaal dat mijn moeder ons al jong vertelde. Over haar vriendin die op een mooie zomerdag de Merwede inrende en niet meer boven kwam. Meegetrokken door een kolk…