Het is een bekend tafereel. Een peuter staat brullend in een supermarkt en is met geen mogelijkheid in beweging te krijgen. De moeder paait het kind, maar niets mag helpen. De peuter blijft staan, waar hij staat en de moeder heeft als enige oplossing het kind bij kop en kont te pakken en met een rood hoofd zo snel mogelijk de winkel uit te rennen. Zou zo?n kind genieten van de publieke belangstelling, die het krijgt op dat moment? Ik weet het niet. Want ook thuis kan de peuter z?n koppigheid ver doorvoeren door het bordje eten stelselmatig van zich af te duwen onder een luid: ?Nee!?. Lippen op elkaar en je krijgt er geen hap in. Er zijn kinderen, die hun koppigheid zover doorzetten, dat ze hun adem inhouden en daardoor flauwvallen. Het enig wat dan helpt, is een plens koud water in het gezicht en dan gaan ze van schrik weer ademhalen.
Het woordje ?nee? wordt geregeld gehoord, tot wanhoop van de ouders.

Ik moest hieraan denken, toen tijdens het Kamerdebat de afgelopen week Agnes Kant onze premier de vraag stelde: ?Is het nu zo moeilijk om sorry te zeggen?? Onze premier zei letterlijk: ?Ik neem niets terug?.
Is dit nu koppigheid of is het standvastigheid?
Als je wat googlet, dan kun je al snel de geschiedenis van Irak vinden. Irak was onder Sadam Hoessein er slecht aan toe. Na de Irakese inval in Koeweit volgden er sancties en het land zakte naar een niveau van een derde wereld land. Om de nood voor de bevolking te verlichting werd het programma ?voedsel voor olie? ingesteld. Met als voorwaarde dat de VN controles mochten gaan uitoefenen of Sadam Hoessein massavernietigingswapens bezat. Amerika was er van overtuigd dat die wapens er wel waren. En omdat Irak zich stelselmatig niet hield aan de veiligheidsresoluties, besloten de VS en Engeland Irak binnen te vallen. Nederland werd ook gevraagd mee te doen. En zo raakte Nederland betrokken bij de oorlog in Irak zonder dat daar een algemeen juridisch draagvlak voor was bij de VN.

Nu, 7 jaar na het begin van de oorlog, is dit onderzocht door de commissie Davids en daar was Balkenende vanaf het begin niet blij mee. Toch zou je verwachten, dat je je dan uiteindelijk wel zult neerleggen bij de conclusies van het rapport. Je kunt tenslotte ook ongelijk hebben. Maar waarom heeft onze premier er zoveel moeite mee? Je ziet het al bij de overhandiging. Het zit hem niet lekker. Hij neemt het lijvige boekwerk in ontvangst en verklaart vervolgens, dat het ook maar meningen zijn. Zo begint het gedrag van Jan Peter Balkenende op het gedrag van een koppige peuter te lijken. Na een lang debat ziet hij nog net in, dat het buigen of barsten is. Hij buigt trouwens niet echt. Misschien een heel klein knikje, maar daar blijft het bij. Het kabinet mag blijven en we kunnen weer op weg naar de volgende crisis.

De premier is christen en zal dus ook wel eens in de Bijbel lezen. Dan kan hij in Filippenzen 2 vers 3 lezen: Handel niet uit geldingsdrang of eigenwaan, maar acht in alle bescheidenheid de ander belangrijker dan uzelf.
Dat is een andere standvastigheid. Als hij zo zijn christen-zijn uitdraagt, zal hij veel meer respect ondervinden bij de mensen om zich heen. Dan blijft er tijd over voor de wereld, waar rampen gebeuren, die ons voorstellingsvermogen ver te boven gaan.

Dronten                                                                                           
Aurelia Jonkman


Commentaar

  • Dirk de Groot 2024-10-25 17:15:47

    Woensdag 6 november aanstaande is het, D.V., dankdag voor het gewas en de arbeid: we brengen onze...

  • IsraĆ«lzondag 2024-10-11 17:20:39

    Afgelopen zondag is in veel kerken aandacht besteed aan de bijzondere band van ons als...

  • Ver van ons bed 2024-09-27 17:32:11

    Een korte zoektocht op het internet leert me dat er ooit een programma op de televisie was, dat de...

  • Laatste en eerste 2024-09-14 09:19:44

    Dit is mijn zesenveertigste en laatste commentaar voor dit mooie Kerkblad voor het Noorden. Na...