Op 12 mei 2015 verscheen in het Friesch Dagblad een opiniërend artikel waarin de auteur pleitte voor gemengde scholen. Juist deze scholen zouden het respect voor andere culturen en levensovertuigingen bevorderen en bijdragen aan het ontwikkelen van nationale en internationale gemeenschapszin.

Scholen met een eigen identiteit daarentegen zouden bij kinderen de mogelijkheid beperken respect op te bouwen voor andersdenkenden. De auteur meent dat 'steeds meer groeperingen zich terugtrekken binnen de eigen versnipperde (sub)zuilen'. Hij is bang voor maatschappelijke spanningen 'als een ieder vervolgens de ramen en deuren van zijn of haar zuil dichttrekt en daardoor de ander buitensluit of zichzelf opsluit'. Hij stelt dat je een ander dan niet kunt leren respecteren: 'wellicht moeten scholen niet meer op een levensbeschouwelijke basis gesticht kunnen worden'.

Wanneer je luistert naar een verhaal, moet je altijd afwachten of het echt gebeurd is. Soms is dat zo, maar het komt ook voor dat het allemaal of voor een deel fantasie is. Bijvoorbeeld bij sprookjes. Kleine kinderen kunnen nog wel geloven dat een sprookjesverhaal echt gebeurd is, maar bij het ouder worden weet je wel beter. Hoewel … er zit vaak wel een moraal in.

Bij het beoordelen van het Paasnummer van ons «cursief» Kerkblad voor het Noorden «einde cursief», dat in het teken stond van de Emmaüsgangers, viel mij op dat in een aantal gevallen gesproken werd over: het verhaal van Kleopas. Toen moest ik denken aan wat ik hiervoor schreef: is het nou wél of niet echt gebeurd? Wat kom je de term ‘verhaal’ toch vaak tegen: het verhaal van de uittocht uit Egypte, het verhaal van Ruth, het verhaal van de wonderbaarlijke spijziging en zo kun je nog wel even doorgaan.

Wie ben je zodra je niet meer in je comfortzone zit? Daarbínnen zijn we wellicht aardige, christelijke mensen. Maar hoe ben ik buiten die comfortzone? Als iets vertrouwds mij wordt afgenomen? Geld, kerk, werk, familie, tijd of gezondheid? Comfort, zekerheid. Wie is er niet gek op? Ik in elk geval wel. Ik weet graag waar ik aan toe ben. Met tijd en met geld. Ik spendeer graag tijd met bekenden, familie of vrienden. Onbekenden, dat is altijd maar weer afwachten. Ik heb ook erg graag tijd voor ‘mezelf’. En ik hou er volstrekt niet van als onduidelijk wordt hoe we er financieel voorstaan.

Het gebruik van mobiele telefoons, laptops en smartphones neemt nog altijd toe. Ook in de kerk zie je ze steeds vaker. Niet alleen onder jongeren, maar ook onder volwassenen valt een toenemend gebruik te signaleren. In bijvoorbeeld vergaderingen, maar ook in de gewone kerkdienst. Smartphones worden onder meer gebruikt om de schriftlezing te volgen.

Zo’n vijf jaar geleden werd er voor het eerst een Twitterdienst gehouden in kerkelijk Nederland. Kerkgangers konden in zo’n dienst dan reageren op de preek of vragen stellen via Twitter en alle reacties werden dan geprojecteerd op de beamer. Een prachtige manier van interactie tussen predikant en publiek. Lange tijd leek het er ook op dat de Twitterdiensten een nieuwe trend zouden gaan worden, maar anno 2015 kun je niet zeggen dat de trend zich heeft doorgezet. Weinig kerken hebben aan hun interactieve experiment een vervolg gegeven door de speciale diensten standaard in het preekrooster op te nemen.