Met stijgende verbazing, heb ik deze week naar het programma Pauw en Witteman gekeken. Een van de onderdelen was de actie van Women on Waves in Marokko. De arts van het schip en een Marokkaanse journaliste werden tegenover elkaar gezet. Natuurlijk had die arts gelijk en de journaliste moest maar zien dat ze in dat gelijk een deuk kon slaan. Al met al zeer voorspelbaar. En je kon op je klompen aanvoelen dat de waarheid zo hier en daar geweld zou worden aangedaan. De actiegroep vond het dringend noodzakelijk om die arme vrouwen in Marokko een abortus aan te bieden.

Wat moet ik nu weer schrijven? De eindredacteur heeft me via de mail een seintje gegeven: Nico, vergeet je commentaar niet te schrijven! Maar waarover dan? Ik pak er snel de krant van vandaag bij. Is er een pakkend onderwerp waar ik bij aan kan sluiten of op kan voortborduren? Zijn er zaken die momenteel wachten op woorden van deze columnist? Mijn hoofd is leeg. Er komt werkelijk niets naar boven. Hoeveel keer is er geschreven over de opkomst tijdens de middagdienst? Al vaak genoeg. Dus dat moet ik maar even laten liggen.

Op één van de eerste zondagen van de maand september wordt in alle gemeenten binnen ons kerkverband aandacht geschonken aan de start van een nieuw seizoen. Bij de één heet het startzondag en bij een ander jeugdzondag. Maar bij iedereen komt het ongeveer op hetzelfde neer. Onder elke gemeente stond de laatste tijd vermeld dat het die en die zondag de start van het nieuwe seizoen was. Sommige gemeenten hadden zelfs nog een startweek met allerlei activiteiten. Wat een organisatie iedere keer. Maar ook wat mooi om aan zoiets te mogen meewerken. Wanneer alles goed verloopt, geeft dat vaak ontzettend veel voldoening. Mooi om ook op die manier gemeente te mogen zijn.

Laatst moest ik bij lezing van een artikel over gezondheid en ouderdom denken aan enkele woorden van Jezus: je kunt door je zorgen te maken geen el aan je lengte toevoegen. En: met geloof kun je bergen verzetten. Hier staan angst en geloof/vertrouwen tegenover elkaar. Het eerste heeft geen nut (breekt zelfs af), het tweede geeft leven.

U bent voor groei. Althans dat neem ik aan. Het omgekeerde vinden we immers wel abnormaal. U ziet uw (klein)kind graag groter worden. Bewonderend roep je: “En wat ben je al groot!’ En dat niet alleen in lengte, ook in kennen en kunnen. Wanneer een kind op het consultatiebureau onder de gemiddelde lijn valt, wordt er aan de bel getrokken. Groei zit in onze genen, als het goed is. En dan bedoel ik niet alleen qua lichaam, maar feitelijk in elk opzicht. We zijn geboren om te exploreren. Het moet en mag groter. Dat is nodig in de natuur; dat is nodig in de economie.

Commentaar

  • Hellend vlak 2025-06-21 09:25:10

    Net als veel anderen denk ik met weemoed terug aan vroegere tijden. Binnenkort word ik...

  • Zien en zijn 2025-06-07 08:46:46

    Ik worstel ermee. Onlangs hoorde ik twee uitdrukkingen die me sindsdien bezighouden. Het ging over...

  • Eeuwig dankbaar 2025-05-24 07:16:04

    Doetinchem heeft zich mooi op de kaart gezet. Dit jaar vierde koning Willem-Alexander zijn...

  • Rust 2025-05-10 07:24:12

    Een aantal (grote) bedrijven heeft er in de afgelopen jaren voor gekozen om een vierdaagse...