Onze Heidelbergse Catechismus noemt de eucharistieviering van de kerk
van Rome een vervloekte afgoderij. Een hard woord dat discussie oproept
en bij sommigen weerstand. Onlangs werd daarover opnieuw gesproken. Dat
gebeurde binnen het verband van de gereformeerde kerken (vrijgemaakt).
De gemeente van Barneveld-Voorthuizen deed een verzoek tot aanpassing
van de desbetreffende passage. Zij richtte zich daartoe tot haar
classis. Uiteindelijk zou het verzoek op de tafel van de generale synode
terecht moeten komen. Maar de classis heeft het verzoek terugverwezen.
Het verzoek moest beter onderbouwd worden.
Begrijpelijk is dat velen moeite hebben met de harde toon van de
catechismus op dit punt. Maar we moeten ermee rekenen dat in deze
formulering de tijd meespeelt waarin de catechismus is ontstaan. Het
woord 'vervloekt' is waarschijnlijk opgenomen in reactie op de vele
vervloekingen die Rome korte tijd vóór de verschijning van de
catechismus had uitgesproken over hen die bepaalde rooms-katholieke
leerstellingen niet geloofden. Bovendien klinkt in de formulering van de
catechismus een fel protest door tegen alles wat om de roomse mis heen
was gegroeid.
Maar belangrijker is een andere zaak. Volgens antwoord 80 wordt Christus
in elke mis geofferd. Sommigen menen dat de catechismus daarmee een
verkeerd beeld van de mis schetst. Zij spreken zelfs van een valse
getuigenis.
Lees meer: Pauselijke mis
Er is grote onrust in ons land over de zorg voor de zwakken in onze
samenleving. Gesuggereerd wordt dat door het beleid van het kabinet
Rutte-Verhagen de zorg wordt uitgekleed. Verschillende demonstraties
tegen het ‘afbraakbeleid’ zijn er al geweest. Zo op het eerste gezicht
komen tal van bezuinigingen en beleidsveranderingen hard aan bij hen die
zorg nodig hebben. Opeens lijkt er geen plaats meer te zijn voor
leerlingen die naar een speciale school zouden moeten. Opeens lijkt het
er op dat duizenden wegtrokken worden uit de veilige werkplek van de
sociale werkplaats. Opeens lijken tal van voorzieningen voor ouderen weg
te vallen. Er wordt schande van gesproken. Toch gebied de eerlijkheid
te zeggen dat er het nodige is mis gegroeid in de sociale
zekerheidssector. Te veel kinderen en jongeren hebben een ‘stempeltje’
gekregen om daarmee recht te krijgen op speciaal onderwijs of op een
Wajong-uitkering. Procentueel hebben wij in Europa de meeste kinderen
met een ‘stempeltje’ en het hoogste aantal jongelui die middels de
Wajong een leven lang een uitkering kunnen krijgt. Daar moet iets mis
mee zijn. En dan bedoel ik niet met deze kinderen of deze jongelui, maar
met de methode waarmee wij hen beoordelen. Op zich lijkt het natuurlijk
geweldig dat bijna iedereen in zijn of haar situatie wordt opgevangen.
Maar het negatieve effect wordt vaak vergeten. Wie een stempeltje heeft
gekregen als zijnde ‘speciaal’ of ‘niet-normaal’ komt daar bijna nooit
meer vanaf. Het blijkt een enorme hindernis te zijn om gewoon werk te
vinden en om zelf te gaan verdienen en om zelf verantwoordelijkheid voor
het eigen leven te gaan dragen. Het maakt heel wat kinderen en jongelui
onnodig afhankelijk. Ze raken opgesloten en geïsoleerd in de zorg. Dat
is niet alleen duur, maar voor hen zelf is het ook uitzichtloos. Het
lijkt barmhartig, maar werkt onbarmhartig.
Lees meer: Er zijn voor de zwakken
Lisa heeft verdriet.
De uitslag van de Cito-toets is niet wat ze verwacht had. Het VWO - daar
wou ze naartoe. En nu is het maar HAVO/VWO. De tranen lopen over haar
wangen. Wat is ze teleurgesteld!
Kent u Sam Galesloot?
Er is een documentaire over hem uitgezonden. Sam was een jongen die
vanaf zijn vijfde leed aan een progressieve spierziekte. Zijn spieren
lieten het steeds meer afweten. Ook werd hij blind en doof. Maar zijn
levenslust nam toe. Hoe slechter zijn lichaam functioneerde , hoe meer
zijn hersens honger kregen naar kennis. Hij kon al bijna niets meer
zien, maar zijn moeder haalde stapels boeken uit de bibliotheek. Zij las
die boeken dan voor. Hij had zijn hoop gevestigd op een spraakcomputer.
Maar zijn gehoor was te slecht. Hij was volledig afhankelijk van de
mensen om hem heen.
Lees meer: Gaven en mogelijkheden
Er blijft Japan niet veel bespaard: een aardbeving, een tsunami,
tekorten aan stroom en drinkwater, lage temperaturen en een drietal
beschadigde kerncentrales die mogelijk tot een nucleaire crisis kunnen
leiden. Mogelijk tienduizenden doden zijn te betreuren en
honderdduizenden zijn uit voorzorg geëvacueerd. De premier Nato Kan
sprak over de ergste crisis in het land sinds de Tweede Wereldoorlog.
Twee kerncentrales worden bij gebrek aan voldoende elektriciteit met
zeewater gekoeld om oververhitting tegen te gaan. Er heeft zich al één
explosie voor gedaan en nieuwe explosies zijn niet uit te sluiten.
Inmiddels zijn 28 mensen besmet met radioactieve straling.
De inzet van het leger is verdubbeld tot 100.000 manschappen die doen
wat ze kunnen om de gewonden te helpen en de evacuatie in goede banen te
leiden. Honderdduizenden overlevenden melden zich hongerig en dorstig
bij de opvangkampen, terwijl 1,4 miljoen huishoudens geen toegang hebben
tot schoon drinkwater en ruim 1,9 miljoen huishoudens verstoken zijn
elektriciteit.
Lees meer: Japan
Iedereen komt ze ongetwijfeld tegen, buiten en ook binnen eigen
kerkelijke gemeente: echtparen die graag een of meerdere kinderen hadden
willen ontvangen, maar die na jaren wachten en wellicht na heel wat
medisch onderzoek er achter kwamen dat het krijgen van kinderen voor hen
niet is weggelegd. Misschien hebt u die dit leest er zelf wel mee te
maken. Dat grijpt diep in het leven van man en vrouw in. Niet dat
daardoor je huwelijk van een lagere orde zou zijn dan dat van hen die
wel kinderen kregen, maar het brengt bij de meesten wel het gevoel van
een groot gemis met zich mee. Dat ik in dit commentaar hier aandacht
voor vraag, heeft twee redenen. Allereerst de moeite, het verdriet en de
pijn die echtparen ervaren, nadat ze tevergeefs naar de kinderzegen
hebben uitgezien. Binnen de gemeenten waar ik heb gewerkt, heb ik dat
meerdere keren gemerkt. Maar opnieuw werd ik hier bij bepaald door het
lezen van een brief, waarin een vrouw de nood van haar kinderloosheid
onder woorden brengt. Het is belangrijk om daar iets van te weten. Opdat
– en dat is dan de tweede reden waarom ik er over schrijf – we zulke
broeders en zusters enigszins tot steun kunnen zijn. We zijn immers
binnen de gemeente geroepen om voor elkaar zorg te dragen. Als één lid
lijdt, schrijft Paulus immers aan de Korinthiërs, lijden alle leden mee.
Lees meer: Ongewilde kinderloosheid
