Ik herinner het me nog goed. Ik zat in de auto ergens heen en op de radio was er een vraaggesprek met Rudy O. Asibey over het boek dat zij schreef over haar verhaal. Want dat vertelt ze: het verhaal waarin – helaas – racisme een duidelijke plaats inneemt. En nee, het speelt niet in Amerika waar de beweging van Black Lives Matter nog niet zo lang geleden weer helemaal actueel werd, als gevolg waarvan er over heel de wereld weer aandacht gegeven werd (en terecht wordt) aan wat kennelijk zo onoplosbaar aanwezig is in de wereld: racisme. Dat mensen beoordeeld en behandeld worden op grond van hun afkomst, van wie ze zijn omdat de wortels van hun bestaan – van henzelf of van hun ouders of grootouders of nog verder terug – niet, of gedeeltelijk niet in Nederland liggen.
Elke keer als ik deze dingen merk, krijg ik er gedachten en gevoelens bij. Wij woonden zelf een tijd in het buitenland waar wij heel duidelijk de ‘anderen’ waren. Dat merkten we af en toe heel duidelijk, en dat was niet altijd even gemakkelijk. Misschien ben ik er daarom wel extra gevoelig voor? Daarom las ik dit boek van Rudy O. Asibey en noem ik het hier. Nee, als je leest wat zij vertelt is het bepaald niet allemaal prettig. Omdat het laat zien in wat voor vorm het allemaal voorkomt. En ik hoop dat het dat duidelijk maakt, en dat het mensen steeds meer wakker schudt. Dat is nodig.
Ik herinner me nog goed dat ik het hoorde in de auto, het vraaggesprek met Rudy O. Asibey. Zou er ooit een dag komen dat we er niet meer over hoeven te praten? Zou er ooit een dag komen dat er niet meer over geschreven hoeft te worden? Neem en lees: het is een boek dat gelezen moet worden. Het is een verhaal dat verteld moet worden. Nog steeds. Helaas!
Jan van ’t Spijker, Hoogeveen
Rudy O. Asibey, Ik hoop. Opgroeien als zwarte vrouw in Nederland. Uitgeverij Spectrum: Amsterdam 2020, 112 blz., € 14,99, ISBN 978 9000 376087