Er vloog eens een duif met een olijftak in zijn snavel. Hij bracht een hoopvolle boodschap aan de acht opvarenden van een grote boot. Die acht mensen, natuurlijk hebben we het hier over Noach en zijn gezin, zaten al meer dan honderdvijftig dagen in de ark. Eerst regende het veertig dagen achtereen en verdween alles en iedereen om hen heen. Daarna was er alleen maar leegte. Wat zal dat een volslagen eenzaamheid hebben betekend.

Nu is het moment bijna aangebroken dat ze de boot mogen verlaten, om een nieuw begin te maken met de bewoning van de aarde. Wat een mooie boodschap was dat. Toen Noach een week later de duif weer losliet, kwam deze niet weer terug. Hij kon zichzelf redden.

In de vergadering van de classis Zwolle werd aan ds. Arjan Hilbers emeritaat verleend. Dat betekent dat hij op 1 september dit jaar na bijna tweeënveertig jaar actieve dienst zal terugtreden. Dat raakt ons hele kerkverband, omdat hij sinds 1 september 2006 als zendingsconsulent werkzaam is geweest voor deputaten buitenlandse zending.

In het classisverslag zoals dat onlangs werd gepubliceerd in het Kerkblad voor het Noorden, werd al vermeld dat hij in zijn werk voor de zending heel wat plekken op aarde bezocht heeft: van de koudste tot de warmste streken. Hij heeft de betrokkenheid van onze kerken bij de zending van onze kerken in de laatste jaren van heel nabij meegemaakt. Hij weet zodoende niet alleen van de kou en de warmte in de zending, maar ook van het hoe en waarom.

Tot 2016 was Hessel Visser coördinator van het Naro vertaalproject in Botswana. Coby Visser gaf les aan Naro-mensen in het lezen en schrijven, en ze probeerde manieren te zoeken om hen de Bijbel te laten gebruiken. Nu zijn ze allebei consulent voor verschillende projecten.

De spelling van namen, zoals Van den Bosch of De Witt, blijft onveranderd. Dat om diezelfde reden sommige christenen de weergave van de Godsnaam met Heere onveranderd willen laten, is voor de auteur een bewijs van de christelijke praktijk om ruzie te zoeken. In dit verband maakt hij de opmerking, dat Abraham Kuyper de eigenaardige gewoonte had een gearticuleerde e aan de naam van de Allerhoogste vast te plakken. Maar de e die achter Heer stond, sprak Kuyper gewoon uit, net als zijn tijdgenoten. Trouwens niet alleen zij. Nog vreemder is zijn opmerking dat de Statenvertaling de naam van God als HEERE weergeeft als uit het Hebreeuws wordt vertaald en met Heere als het een andere grondtaal betreft.