Gerst, ook bekend als gort, is eigenlijk verdwenen uit het Nederlandse voedingspatroon. Vroeger, tussen een paar duizend jaar geleden en het begin van de vorige eeuw, was gerst een populaire voedselgraansoort. Tegenwoordig is het grootste deel van de productie bestemd voor diervoeding. Wij nemen het voornamelijk in vloeibare vorm tot ons. Hoe? Er wordt bier van gemaakt.

Ook voor het volk Israël was gerst ten tijde van de Bijbel een belangrijk voedingsmiddel. De graanoogsten namen een belangrijke plaats in tijdens de feesten die het Joodse volk viert in opdracht van de Heer zelf. Met name het Wekenfeest (het joodse Pinksterfeest dat vijftig dagen na Pesach wordt gevierd) is een dankfeest voor de gehele oogst. Tegelijk is het ook een gedenkfeest voor het ontvangen van de Thora op de berg Sinaï. Tijdens de drie grote feesten worden geschriften gelezen, tijdens het Wekenfeest is dat het boekje Ruth. Een boek dat een ode is aan Gods leefregels.

Zonde uit zich niet zelden in verslaving. Een sterk handelsmerk van de duivel. Er zijn veel soorten verslavingen. De meest voorkomende zijn:  alcohol, drugs, porno, gokken en gameverslaving. Ze zijn heel verschillend, maar komen toch allemaal op hetzelfde neer, ze vernietigen je leven. Ze verduisteren je relatie met God en ze vernietigen de relatie met de mensen die bij je horen. Strijd tegen verslaving is een taaie strijd. Soms denk je dat het je nooit lukt om er vanaf te komen. En toch is er goed nieuws. Goede Vrijdag en Pasen leren ons dat de duivel en duisternis niet het laatste woord hebben. Een hopeloze strijd kan veranderen in een goede strijd, een strijd die in geloof en hoop gevoerd wordt. Soms spreken mensen minachtend over verslaafden. Je kunt dat beter niet doen. Voor je het weet hebt je het over jezelf. Verslaving raakt ons allemaal. ‘Ieder die de zonde doet, is een slaaf van de zonde’(Joh.8: 34). Gelukkig zijn er om ons heen voorbeelden van mensen die ernstige verslavingen te boven gekomen zijn. Ze zijn een soort levende hoop.

Bergamo, een stad in Noord-Italië, is vorig jaar ernstig getroffen door de coronacrisis. Toen dat bekend werd dacht ik aan een novelle van Jens Peter Jacobsen, waarvan ik een korte versie vond in een boek over de Psalmen van ds. H.A. Visser. Het verhaal speelt in de Middeleeuwen, toen de pest rondwaarde door Europa en ook deze stad onder deze dodelijke epidemie zwaar moest lijden. Hieronder het verhaal.

De naam van Abram verwijst indirect naar de God die hem roept. De naam betekent vader is verheven – die vader is God. En God die verheven is komt naar Abram toe en toont hem een heerlijk vergezicht: Abram krijgt de belofte van God. Een groot volk, een grote naam en een zegen voor de volken. Abram probeert ernaar te leven, maar dat gaat maar al te vaak fout: herkenbaar voor ieder mens. Het geduld van Abram wordt ook wel op de proef gesteld. Zijn gehoorzaamheid getest voordat de belofte waar wordt. Jarenlang wacht Abram op de vervulling – een groot volk gaat toch over nakomelingen? En daar zit juist het probleem: Abram is getrouwd met de onvruchtbare Saraï. Bij elke ‘ontmoeting’ belooft God een nakomeling en steeds opnieuw moet Abram wachten: in hoofdstuk 12, hoofdstuk 15 en hoofdstuk 17. In dat laatste hoofdstuk wordt de ontmoeting tussen God en Abram wel heel intens: Abram krijgt een nieuwe naam. Het vader in zijn naam wijst niet langer naar God, maar gaat nu over hemzelf. Abram wordt Abraham: vader van een menigte.