Wij genoten van onze vakantie in Duitsland. Daar maakten we verschillende keren een flinke wandeling. We gebruikten een wandel-app op de mobiele telefoon die zeer gedetailleerd het gebied waar we waren in kaart bracht. Daardoor wisten we voortdurend of we nog op de goede weg waren. Uit de telefoon klonken de aanwijzingen zodat we wisten of we links- of rechtsaf, of rechtdoor moesten. De wandel-app bracht ons op en langs plekken waar we anders niet zouden zijn gekomen. We genoten van de prachtige natuur. Leuk zo’n wandel-app.

Wie we zijn als christenen, dat was de vraag. Wat vinden we zelf? Wat vindt de niet-christen van ons? Iemand zei: 'Als ik eerlijk mijn mening mag zeggen, dan moet mij dit van het hart: Christus was veel vlotter dan jullie.' Zijn bedoeling hiermee is wel duidelijk. Jezus was volgens hem iemand die overal engelen zag. Christenen zijn mensen die overal spoken zien. Christus had de wijd open ogen van een kind, waarin Hij de wereld opving. Christenen hebben de spleetoogjes van oude mannetjes waarmee zij de wereld op een afstand houden. Christus stak overal Zijn hand uit. Christenen houden altijd iets achter de hand. Christus keek een tollenaar uit de boom. Christenen kijken de kat uit de boom. Christus liep met een gezicht, waar dagelijks de uitnodiging vanaf straalde: 'Kom tot Mij!' Christenen lopen met gezichten rond die verkondigen: 'Blijf van mij af!'

We staan aan het begin van een nieuw seizoen, dit nummer van het Kerkblad is het zogenaamde startnummer waarin we wat extra ruimte nemen en nadenken over dat nieuwe begin. Een nieuw begin is altijd weer veelbelovend, alles kan nog. Een nieuw schooljaar, een nieuwe agenda zonder cijfers erin en allemaal verse, nieuwe, lege schriften gaven mij vroeger altijd een heerlijk gevoel. Een gevoel van goede voornemens: alles was nog mogelijk. Ik nam me altijd voor om het nieuwe jaar alles goed bij te houden, netjes te werken en goede cijfers te halen. Een nieuw begin en een positief gevoel. Alles kan en ik ga er iets van maken. Hopelijk hebben we aan het begin van een nieuw seizoen in de kerk hetzelfde gevoel.

Je moet wel bijna zeventig zijn om je de sensatie te kunnen herinneren die het werk van de paranormaal genezer Gerard Croiset (1909-1989) wereldwijd teweeg bracht. Het hoogtepunt van zijn roem lag in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Rijen mensen stonden voor zijn praktijk. Hij zou genezende handen hebben. Behandeling vond plaats in de wachtkamer, gewoon tussen de andere patiënten. Wonderlijk genoeg waren ook veel medici, artsen en specialisten, onder de indruk van zijn werk. Hij werkte overigens nauw met hen samen. Maar zijn missie ging veel verder dan patiënten behandelen, wereldwijd werd hij geraadpleegd bij vermissingen en ontvoeringen. Het sprak allemaal geweldig tot de verbeelding. Ik herinner nog iets van mijn eigen gevoelens uit die tijd. Aan de ene kant: ‘tjonge, als iemand dat zou kunnen’, en anderzijds, ‘dit gaat toch buiten de grenzen van het mens-zijn’.