In Winschoten kwam iemand van het CGJO spreken over jongerenbeleid. Wij ervaren steeds meer moeite jongeren vast te houden. Om verschillende redenen. Wat kunnen wij hiertegen doen?   Jongeren zoeken verbinding, contact. Ze willen gezien worden, erbij horen. De aanwezigheid van andere jongeren in de kerk is voor hen belangrijk. Zijn die er niet, dan gaan ze op zoek.

Om jongeren te binden moet je ze een taak geven, verantwoordelijk maken. Maar ook het transgenerationele gesprek kan helpen. Jong en oud met elkaar in gesprek brengen. Want jong kan van oud leren en andersom. Maar wat heeft jong dan precies aan oud en omgekeerd?

Begin oktober heeft de classis Apeldoorn de samenwerkingsgemeente van Arnhem, die christelijk-gereformeerde en Nederlands-gereformeerde leden telt, toestemming gegeven voor het openstellen van de ambten voor zusters uit de gemeente.

Zij gaf deze toestemming op grond van een bepaling uit het 'model voor de vorming van samenwerkingsgemeenten' dat door de generale synode van 2013 is goedgekeurd. Deze bepaling geeft aan hoe een kerkenraad van een samenwerkingsgemeente moet handelen als landelijke afspraken van beide kerkverbanden met elkaar botsen.

Hoe is de Reformatie met ‘geloof alleen’ een belangrijke stap geweest in de geschiedenis van de Kerk? Inderdaad: door werken word je niet gered. Heel goed: gered zijn en het nieuwe leven zijn twee kanten van dezelfde medaille; rechtvaardiging en heiliging horen bij elkaar. En voor de duidelijkheid: niets forceren, hè met betrekking tot die twee. Waarom? Het is óók ‘genade alleen’. Dus geen mensenwerk. God doet ‘t!

Een boekje uit de jaren zeventig. Van rabbi Lionel Blue (1930-2016): Een ladder naar de hemel . Ondertitel: De joodse weg tot God . De titel in de oorspronkelijke Engelse versie is wat uitdagender: To heaven with scribes and pharisees, vertaald: Naar de hemel met schriftgeleerden en farizeeën.

Het trof me een week of wat geleden, in een column van Adrian Verbree in het Nederlands Dagblad (6 oktober jl.). Hij schrijft over Israëls woestijnreis, op weg naar het beloofde land. Hij stelt dat Israël daarbij – zeker in het begin – niet in tenten kan hebben geleefd, maar dat het hutjes moeten zijn geweest. Daarbij wijst hij op de aanduiding van een van de bekende Joodse feesten: het Loofhuttenfeest (oftewel Sukkot). Dat was een feest waarin Israël herdacht dat ze al die jaren in de woestijn door God waren geleid, beschermd, en verzorgd.