We zien ze: bewust of onbewust. Waar we in Nederland ook gaan, we zien kerktorens. Als je erop gaat letten zijn het er echt heel veel. Het hoort bij het dorps- en stadsgezicht. Tekens van de centrale plek van het christendom in onze samenleving. Maar het zijn wel in toenemende mate verouderde tekens. Wie ziet een kerktoren en staat vervolgens stil bij een leven met God? Wie wordt vandaag bij een stadsgezicht waarin de kerktoren erboven uitsteekt daar aan herinnerd? Met financieel kunst- en vliegwerk worden oude kerkgebouwen gerestaureerd en zo goed mogelijk in stand gehouden. In nogal wat situaties moet een kerk verkocht worden. Soms aan een andere kerkelijke gemeente maar meestal aan een projectontwikkelaar die er op zijn bouwtekeningen al een ‘uniek’ appartementencomplex van heeft gemaakt. Als je er na de realisatie van het bouwproject langsrijdt, staat er op het oog nog een kerk maar van binnen is het geen godshuis meer. 

Misschien heeft u het meegekregen: het WK voetbal is in volle gang. Het WK wordt dit jaar georganiseerd door Rusland. Een maand lang heb ik zitten wachten op het voorstel om dit WK daarom te boycotten. Rusland mag dit toernooi alleen organiseren omdat ze het gekocht hebben. Maar er zijn nog veel meer goede redenen voor een boycot. Want naast die corruptie is er de dreiging uit het oosten. De annexatie van De Krim, de problemen in Oost-Oekraïne waar Rusland een rol in speelt. Bovendien gaat het regime in Rusland niet echt vriendelijk om met de oppositie. En we hebben als Nederland een conflict met Rusland vanwege MH-17.

Soms kan een krantenartikel je erg verontrusten. Dat deed het artikel van de politicoloog Michiel Roscam Abbing in het ND van begin juni. Dat had als kop: de plasticsoep begint op je eigen stoep. Een evenwichtig en grondig artikel over afvalplastic. Wat in de jaren vijftig van de vorige eeuw begon als wondermiddel, is nu een wereldwijd milieuprobleem geworden.  

Vorige week ging hij met emeritaat en nam hij afscheid als buitengewoon hoogleraar diaconaat aan de Protestantse Theologische Universiteit: Herman Noordegraaf. Zijn hele werkende leven was hij met diaconie bezig. Tijdens zijn afscheidssymposium aan de VU in Amsterdam pleitte hij voor het aanstellen van betaalde diaconale beroepskrachten. Deze mensen kunnen vrijwilligers aansturen en contacten onderhouden met de burgerlijke gemeente en andere instanties. De continuïteit van diaconale projecten is volgens hem dan ook beter geborgd. Voor vrijwilligers is dit gewoon te veel gevraagd.