In amper een week tijd volgden in november twee bizarre berichten elkaar op. Berichten die extreme gebeurtenissen vermeldden. Een tyfoon Haiyan op de Filippijnen. Die zo buitengewoon heftig was dat niks op haar route overeind bleef. Zelfs bamboebomen, van nature zeer buigzaam, werden geveld. En: een vrouw van 74 jaar was dood op haar bed gevonden. Zij had daar tien jaar lang gelegen. Gelukkig in bed, denk ik dan. Op zich een goede plaats om te sterven. Maar daar is dan ook alles mee gezegd.

In de christelijke opvoeding van onze jeugd worden psalmen steeds verder naar de achtergrond verdrongen. Je ziet dat in de kerk, het onderwijs en het gezin. Kinderopwekking is al jaren sterk in opkomst. Veelal betreft het liederen met een vrolijke melodie en een aanstekelijk ritme. Soms horen er ook gebaren, dansjes of andere uitingsvormen bij, om de muziek zo dicht mogelijk bij de belevingswereld van kinderen te brengen. En dat is prachtig, maar er mist ook een essentieel punt.

In de kerk ben je geen toeschouwer zoals bij een voetbalwedstrijd. Die gedachte kwam bij mij boven toen ik eraan dacht, dat ik over twee weken weer een commentaar moest schrijven. Er zijn commentatoren die op de laatste dag nog iets uit hun mouw kunnen schudden. Dat doen ze dan aan de hand van wat ze die ochtend in de krant hebben gelezen of via het nieuws hebben gehoord. Er zijn er ook die weken van tevoren al zitten na te denken waar ze nu eens commentaar op zullen geven. En tot die laatste categorie behoor ik.

Zo viel mij enige tijd geleden op dat ik in een kerk naast iemand zat die tijdens het bidden de armen over elkaar hield. Volgens mij bad hij echt wel mee, maar toch . . .  Iedereen had z’n handen gevouwen, maar hij niet. Het is natuurlijk ook maar een gewoonte, die past bij onze cultuur. In Afrika  bidt men met opgeheven handen. Predikanten houden vaak tijdens het bidden met beide handen de lessenaar vast. Zeer merkwaardig. Terwijl toch bijna iedereen geleerd heeft van ouders, de meester of juf en zelfs van de dominee, om bij het bidden de ogen dicht te doen en de handen te vouwen.

Paus Franciscus dwingt alom respect af en zijn optreden maakt op heel veel mensen diepe indruk. Mensen - klein en groot, kerkelijk en onkerkelijk, ervaren bij hem een ongekende laagdrempeligheid.  De Rooms-Katholieke Kerk is bij uitstek hoogkerkelijk in haar gewaad en gepraat.  We ervaren als protestanten een gevoel van vervreemding bij mijters en wierookvaten en het celebreren van gebeden en sacramenten. Het staat ver van ons af en niet minder van de moderne mens. Niet lang geleden werd de paus nog versleten als een wereldvreemde verklede gek, die er rare meningen op nahield. Zijn kardinale vriendjes deugden al evenmin. Sommige mensen kwamen zelfs op het idee om zich te laten ontdopen. Hooguit willen wij protestanten St. Martinus en St. Nicolaas behouden, maar de rest…