Valentin is onoplettend geweest. Stom. Heel stom. Het heeft een gat in zijn leven geslagen. Valentin had Nederlands staatsburger kunnen zijn. Als hij dat, toen bij begin twintig was, had aangevraagd. Dan was hij probleemloos Nederlander geworden. Als. Had. Dan. Feit is dat hij geen aanvraag deed. Valentin was met andere dingen bezig. Maar laten we bij het begin beginnen.

Het is eind jaren tachtig, Valentin woont met zijn moeder in de USSR. Zijn ouders zijn gescheiden. Vader is kolonel in de KGB, moeder leidt de EHBO-afdeling van het plaatselijke ziekenhuis. Daar brengt een Nederlandse zeiler zijn scheepsmaatje binnen; die heeft een hartaanval gehad. De zeiler en het hoofd EHBO vallen als een blok voor elkaar.

Het vorige artikel eindigde met de constatering dat er vanuit de 'majority-world' heel wat christenen hierheen komen, soms met het bewuste doel om in Nederland (en breder in West-Europa) het evangelie ‘terug’ te brengen. Omdat Nederland en Europa weer volop zendingsgebied geworden is. We maken het mee, ook binnen onze kerken, en wat doet het met ons?

Ontmoeting.

Een paar jaar geleden woonde ik een bijeenkomst bij waar een collega een verhaal vertelde over de ontmoeting met de wereldkerk. Dat verhaal bracht verschillend herinneringen bij mij boven uit de tijd dat ik in Mozambique woonde en werkte. Ik realiseerde me – weer – hoe waar het is wat hij naar voren bracht.

Als je kennis maakt met kerken uit andere windstreken en delen van de wereld, maak je nogal eens mee dat er bepaalde accenten naar voren komen, die wij in ons denken over geloven niet meteen aan de orde stellen. Dat kan best spannend zijn! Hoe verhoudt dat alles zich namelijk tot datgene wat wij als kern van het geloof hebben leren kennen en belijden, namelijk het centrale gegeven van het evangelie zoals dat tot ons komt in het kruis en in de opstanding van Jezus Christus? Wat gebeurt er, als die andere accenten naar voren komen? Wat doet dat met de inhoud van het (lees: ons) geloof?

Jezus noemt de barmhartigen gelukkig. Daarmee bedoelde Hij zijn discipelen, die Hij in de wereld zond, als licht en het zout. U bent de barmhartigen die de samenleving nodig heeft!

Maar de leerlingen van Jezus kregen een zware taak in de wereld. De boodschappers van barmhartigheid werden lelijk behandeld. Geslagen soms. Ze lagen dan gewond aan de kant van de weg. Jezus troostte echter zijn discipelen, die de wereld in moesten gaan, ook om hulp te geven aan behoeftigen. Zijn vijfde zaligspreking zegt dat diegenen die in de wereld barmhartigheid betonen, zelf barmhartigheid zullen ondervinden (Mat.5,7).

Een vrouw op overspel betrapt. Zo staat het boven het gedeelte in hoofdstuk acht van het evangelie van Johannes. Een bekend verhaal. Opmerkelijk: Jezus schrijft in het zand.

Maar eerst dat opschrift. Eerlijker was geweest wanneer er zou staan: ‘Man én vrouw op heterdaad betrapt bij het plegen van overspel’.

Blijkbaar vinden de farizeeën en schriftgeleerden het overspel van de man niet zo erg.

De vrouw was letterlijk in bewaring gehouden tot een goed moment aanbrak om die lastige Jezus eens goed voor het blok te zetten. In vol ornaat trokken ze naar de tempel en zetten de vrouw in het midden.

Zie de mens!