Door God tot centrum van ons verlangen te maken zullen onze verlangens gezuiverd worden, zo kwam in het vorige artikel naar voren. Maar als je nou helemaal niet naar God verlangt? Je kunt daar wel naar streven, maar ja…

Hoe naar Hem te verlangen als we liever ándere dingen verlangen? Onze ‘natuurlijke’ verlangens lijken zo los te staan van verlangen naar God.

De kerkdienst

Deze zomermaanden willen we in een wekelijkse bijdrage in het Kerkblad voor het Noorden ruimte nemen om stil te staan bij de Corona-crisis. Want ook voor de kerk heeft die nogal wat gevolgen (gehad). We willen daarbij niet al te tobberig ingaan op wat er allemaal weg is of niet meer kan. Natuurlijk komt dat aan bod, maar het is niet de insteek van deze serie artikelen. We willen juist op zoek gaan naar kansen die deze tijd biedt. Er komen verschillende gemeenten uit het noorden aan het woord die daarover zullen berichten. In dit eerste artikel wordt ingegaan op de kerkdienst die vanaf 15 maart op een andere manier gehouden wordt. Hoe is dat voor de mensen die meewerken aan die dienst?

Betsaïda is een vissersdorp aan het meer van Galilea. Uit de geschiedenis weten we dat het een welvarend gebied is geweest. Vis was een veel gevraagd artikel in die tijd. Varkensvlees aten de Joden niet en lamsvlees was er alleen voor speciale gelegenheden. Goeie handel dus. De vissers Simon en zijn broer Andreas woonden er en hadden zelfs een eigen boot. Ze trokken veel op met twee andere broers die ook een boot hadden. Dat waren Jakobus en Johannes, de zonen van de oude Zebedeüs. - Overigens best handig wanneer je met twaalf man op weg gaat. Of wanneer de een zoveel vissen vangt dat de andere boot moet helpen om niet te kapseizen. Ook hierin zien we ongemerkt de hand van de Meester! -

In het klassieke formulier voor de doop van de kinderen van de gemeente wordt als reden voor de doop aangegeven, dat de doop ‘in de plaats van de besnijdenis is gekomen’. De vraag komt daarbij op waarom dat gezegd wordt. Want is er echt een relatie tussen de doop en de besnijdenis? En wat is die relatie?

Wanneer Paulus aan de gemeente van Kolosse (Klein-Azië) schrijft over de besnijdenis, heeft hij daar alle reden voor. In de gemeente wordt de dwaling gepropageerd dat het voor een gelovige ook nodig is besneden te worden om de volle rijkdom van Christus in zijn leven te ontvangen.  

Paulus verzet zich hier heftig tegen. Hij maakt de gelovigen duidelijk dat zij allang besneden zijn, maar dan met een heel andere besnijdenis dan die bij Israël. Die vindt plaats door mensenhanden. Voor de besnijdenis die op de gelovigen is toegepast, wijst hij op Christus, in zijn kruis en opstanding. Christus is in de plaats van en voor zijn volk van alle eeuwen gestorven (Kol.2,10-14).