Half juni is de opening van onze generale synode te Dordrecht. Deze wordt om de drie jaar gehouden. Door elk van de vier particuliere synodes zijn zes predikanten, zes ouderlingen en een diaken afgevaardigd, zodat je totaal op tweeënvijftig personen komt. Zij zullen vanaf die dag op gezette tijden bijeenkomen om te spreken over allerlei zaken die ons kerkverband betreffen.

Voor mij is dit de eerste keer dat ik als primus afgevaardigd ben, en de synode in z’n geheel mag meemaken. In het verleden ben ik er wel eens een of twee dagen geweest als vervanger van iemand, maar de hele periode? Als je niet binnen een redelijke afstand woont (voor mij is dat Dokkum), kun je moeilijk ’s avonds laat naar huis gaan en de volgende ochtend weer vroeg op reis. Nu is er één voordeel. De opening en de eerste vergaderdag is wel in Dordrecht, maar daarna wordt er in Nunspeet vergaderd. Dus misschien kan ik halverwege een week terugreizen naar Dokkum. Want je bent nogal een poosje van huis: minimaal drie weken (van elk vier dagen) voor de plenaire vergaderingen, en daartussendoor op diverse data zijn er dan nog commissievergaderingen. Voor het thuisfront niet altijd even leuk. Voor een nachtje Dordrecht is inmiddels een slaapplek geregeld bij een van de gemeenteleden daar.

Veertig jaar geleden werd u in het ambt bevestigd. Kunt u uw gevoelens van veertig jaar geleden nog omschrijven?

Op 1 juni 1979 werd ik op de leeftijd van precies vierentwintig en een half jaar bevestigd in de gemeente Drogeham. Wat waren mijn gevoelens? Ootmoed: wie ben ik dat God mij zou willen gebruiken? Dankbaarheid dat de begeerte die in mijn hart leefde, gewerkt door de Heilige Geest, vervuld werd. ‘Eén ding heb ik van de Heere begeerd, dat zal ik zoeken: dat ik al de dagen van mijn leven mocht wonen in het huis des Heeren’ (Ps.27). Afwachtend: wat is dat voor volk, deze Friezen die zo’n bijzondere taal spreken? Hoop: de zaaier heeft hoop op de oogst. Ik was jong en onervaren, op dat moment nog ongehuwd – wel verloofd, dus met een blij vooruitzicht - maar ik moest alles nog leren in de praktijk. Ik ben dankbaar dat de gemeente ervaring had met kandidaten en dat er broeders waren in de kerkenraad die mij met raad, daad en gebed hebben bijgestaan.

Zij die zachtmoedig zijn, komen op voor het recht van God en de naaste, en weten af te zien van eigen recht. Dat kan betekenen dat zij daardoor klappen incasseren. Dat was ook het voorland van de discipelen. Zij zouden het zwaar te verduren krijgen. Maar Jezus bemoedigde hen.

Hij belooft het allerhoogste geluk aan diegenen die aan Hem verbonden zijn en Hem navolgen, ook op de weg van zachtmoedigheid.

Loof den HEERE, mijn ziel, en vergeet geen van Zijn weldaden( Ps.103,2).

De Heere heeft mij op latere leeftijd tot het wondere ambt van predikant geroepen. De weg naar het ambt was een wonderlijke weg. Zijn wegen zijn ondoorgrondelijk. Het is mijn hartelijke behoefte God groot te maken. Het is goed om enige dingen te noemen waarin Gods goedheid en genade zichtbaar werden. In de gemeente van Scheveningen waren veel kinderen Gods. Veel heb ik met hen mogen delen. Bij veel sterfbedden heb ik gestaan en de grootheid van de Heere in het leven van Gods kinderen gezien. Ik denk aan een oude broeder die zó’n sterk heimwee naar de Heere had. Hij wilde zo graag sterven om bij Hem te zijn. Op een gegeven moment zei hij tegen mij; ‘De Heere is me toch niet vergeten?’ Toen een aantal maanden later het moment van sterven aanbrak, strekte hij zijn handen uit en keek vol heimwee naar het plafond. Het stervensuur brak aan. Hij stierf in de Heere!