Over de werken van barmhartigheid

Jezus stelt ze aan de orde in Matteüs 25 vers 35 en 36: Want Ik had honger en jullie gaven Mij te eten, Ik had dorst en jullie gaven Mij te drinken. Ik was een vreemdeling, en jullie namen Mij op, Ik was naakt, en jullie kleedden Mij, Ik was ziek en jullie bezochten Mij, Ik zat gevangen en jullie kwamen naar Mij toe (NBV).

Wie goed telt komt maar tot een zestal werken van barmhartigheid. In 1207 voegde paus Innocentius III – om het (heilige) getal zeven vol te maken – er een zevende aan toe: de doden begraven. Hij verwijst hierbij naar het (apocriefe) Bijbelboek Tobit, waarin het begraven van doden in één adem wordt genoemd met de naakten kleden en de hongerigen te eten geven.

In maart 2018 overleed mijn moeder, Corry Vennik. Ze werd 84 jaar oud. Mijn moeder was in de laatste jaren van haar leven dement. Ik herinner me dat we haar opzochten. Op een tafeltje lag een puzzelboekje. Vol bewondering was ik altijd al over hoe zij destijds moeiteloos de meest ingewikkelde doorlopers oploste.

Nu was ik opnieuw vol lof: geen puzzel had lege plekken, alles was juist ingevuld. Wat goed, mam. Ja, gaf ze even later toe: de oplossingen stonden achterin het puzzelboekje; wat ze niet wist had ze opgezocht en vervolgens ingevuld… We hebben er samen hartelijk om gelachen. Dat had ze toch maar even mooi geregeld. Maar ondertussen: die lege plekken, die oningevulde vakjes; als beeld voor hoe het met haar zelf gesteld was. Mijn moeders hersens als een boekenkast waar langzaam maar zeker het ene na het andere boek uitviel. Steeds meer werd er uitgewist. Steeds minder vat krijgen op de ‘feiten’ en steeds meer gedesoriënteerd raken: waar ben ik? Je ziet haar denken als je binnenstapt: wie ben jij? Het weglachen van de zaken die ze niet meer vatten kan. De blik op haar gezicht als ik haar opzoek en ze mij ziet (ik lijk veel op mijn vader) en dat je haar ziet denken: dat is Dirk, mijn man. Dag ma, ik ben het Nico, je zoon. Zo help je haar. Die kwetsbare lieve moeder die de weg kwijt is.

Yohanna Katanacho was in zijn jeugd een overtuigd atheïst, maar door Gods ingreep ging hij van harte geloven in Jezus Christus. Hij noemt zichzelf een Palestijns-Arabische evangelicale christen. Hij accepteert de autoriteit van de hele Bijbel en ziet de noodzaak van persoonlijke bekering in. Op die basis bestudeert hij het Oude en het Nieuwe Testament om te ontdekken wat de Bijbelse boodschap is inzake het beloofde land. Drie vragen neemt hij onder de loep. 1. Wat zijn de grenzen van dit land? 2. Wat verstaan we onder Israël? 3. Op welke wijze gaf God het land aan Israël? Wat de twee eerste vragen betreft, laat de schrijver zien dat de Bijbel daarop geen eenduidig antwoord geeft. Maar wel op de derde vraag: God vraagt in het beloofde land van zijn volk Israël gehoorzaamheid aan Hem. Zo niet, dan is er voor het uitverkoren volk geen plaats meer in het land van God. Dat laatste werkt hij nader uit, o.a. door bijzondere aandacht te geven aan Genesis 12,1-3 en Psalm 87. In die gedeelten komt heel de aarde in het vizier. Het is God namelijk te doen om wereldwijd geloof, vrede, verzoening en hoop. Christus is de Heer van de aarde. Met zijn wederkeer zal de nieuwe (vernieuwde) aarde komen, waarop gerechtigheid heerst.

In het mooie rustige en rustieke Ulrum staat de Christelijke Gereformeerde Kerk aan de Singel. Een klein kerkje, eigenlijk een nazaat van ds. Hendrik de Cock. De gemeente bestaat op dit moment uit honderdtwintig leden, terwijl er vier jaar geleden niet meer dan tachtig leden waren. Een behoorlijke groei dus.

'Dat heeft een aantal oorzaken', aldus H.J. Sok voorzitter van de kerkenraad. 'In de eerste plaats zijn wij steeds meer een streekgemeente, met leden uit de wijde omgeving. Waar steeds meer kerken dichtgaan, is er in Ulrum een levendige gemeente ontstaan, waar mensen zich graag bij aansluiten.'