De derde zitting van de synode op woensdag 2 oktober, stond in het teken van verkondiging en pastoraat. Opnieuw een dag waarop met dankbaarheid werd kennisgenomen van het vele werk dat door leden van de kerk gebeurt.

Een van de taken van de kerk is de verkondiging van het evangelie aan wie van het evangelie vervreemd zijn en aan volken die nog nooit van het evangelie hebben gehoord. Maar er is ook een taak ten opzichte van  Israël, het oudtestamentische verbondsvolk, dat staat onder een bijzondere belofte van God. Als kerken ervaren we een diepe verbondenheid met het joodse volk.

Op zondag 18 augustus jl. werd drs. Rein den Hertog bevestigd als de nieuwe predikant van Groningen. Door allerlei omstandigheden is het wat later dan gebruikelijk geworden om hem en zijn gezin in het kerkblad aan u voor te stellen.

Ds. Stoffer Otten stelde hem de volgende vragen:

Kun je iets vertellen over je achtergrond?

Mijn wieg stond in het Groningse plaatsje Kornhorn, waar mijn vader predikant was. In zekere zin keer ik nu ik in Groningen predikant ben geworden, dus terug naar mijn geboortegrond. Ik moet echter wel bekennen dat ik mij niets herinner van mijn geboorteplaats. Vrij snel nam mijn vader het beroep aan naar Leiden. In deze mooie studentenstad heb ik tot mijn twintigste met heel erg veel plezier gewoond. De paar keer dat ik sinds de verhuizing door Groningen ben gereden, deed alles mij erg veel denken aan Leiden.

Deze weken en maanden wordt er hard gewerkt, door alle broeders afgevaardigden naar onze generale synode 2013 te Nunspeet. De stapel stukken waar zij zich dapper doorheen werken, betreft niet alleen christelijk-gereformeerde binnenkerkelijke zaken. Geregeld gaat hun aandacht ook de grens over. Dit vooral bij de behandeling van de rapporten van deputaten kerk en Israël, deputaten zending en deputaten buitenlandse kerken. Een feestelijk hoogtepunt vormt dan het bezoek van broeders uit zusterkerken die vanuit allerlei windrichtingen naar Nederland vliegen om enkele dagen bij ons te gast te zijn.

Als plichten met elkaar botsen, staan verschillende eisen tegenover elkaar. Objectief gezien is dat niet mogelijk. Met deze conclusie eindigde het vorige artikel. Maar de beleving daarvan is soms anders. Hoe moeten we daarmee omgaan?

God vraagt van ons niet tegelijkertijd twee tegengestelde zaken. Zijn wil is één. Maar we kunnen een situatie waarin een beslissing wordt gevraagd, ook op een andere manier bekijken. Niet vanuit God maar vanuit onszelf. Die laatste positie is altijd subjectief. Ieder bekijkt de werkelijkheid op zijn eigen manier. De een kan dan de ervaring hebben dat twee eisen even sterk naar hem toekomen, terwijl een ander in een vergelijkbare situatie die ervaring minder heeft of helemaal niet.

Subjectief gezien is er daarom wel een botsing van plichten. Dat is ook naar voren gekomen in de voorbeelden die in het eerste artikel zijn genoemd.