Roos. Een kerstverhaal?
Het is 24 december 1943. Het is nog vroeg in de morgen. In een straat
in Amsterdam is geen sterveling te zien. Het is stil en de
sneeuwvlokken spelen hun koude winterspel. Maar dan, plotseling, wordt
de stilte wreed doorbroken. Een Duitse patrouille rijdt de straat in en
stopt voor ??n van de huizen. Soldaten springen uit de wagen en bonzen
op de voordeur. Er wordt geschreeuwd en gevloekt maar er wordt niet
open gedaan. Even verderop wordt wel voorzichtig een deur geopend en
daar tegenover verschijnt een gezicht van achter het gordijn. Enkele
mensen kijken angstig en verschrikt naar wat er in hun straat gebeurt.
Dit is een razzia. De soldaten breken met bruut geweld de deur open en
stormen de trap op. Er wordt gegild en geschreeuwd en even later staat
een hele familie op straat. De buren kennen dit joodse gezin. Roos, het kleine meisje, is de jongste. Ruw worden ze samen de legerwagen ingeduwd. Ronkend rijdt de auto de straat uit. De buren staan stil bij elkaar en praten na over dit gruwelijke voorval. Daarna wordt het weer stil in de straat. Het is alsof er niets is gebeurd.
Een paar maanden later vertrekt een trein naar Auswitch. Roos en haar familie zitten in een volgepropte wagon. De reis is lang en langzaam aan verdwijnt de trein uit het gezichtsveld de nacht in. De duizenden sterren aan de donkere hemel reizen mee.
Onze maatschappij drijft op netwerken. Letterlijk onder of boven de
grond is ons huis en ons leven verbonden met tal van bedrijven,
instanties en medemensen. Via de computer kan dat tot in het oneindige
worden doorgetrokken. Bedrijven bestaan voor een deel bij de gratie van
netwerken. Geen wonder dat ze goed zorgen voor hun ?relaties?. Op die
manier blijf je op de hoogte en leer je van ontwikkelingen; blijf je
betrokken bij wat gedaan kan en moet worden. Zo sleep je werk in de
wacht. We spreken over het ?old boys network?, wanneer het gaat om het
vinden van geschikte kandidaten voor het invullen van zgn. topfuncties.
Steeds meer christenen gaan het belang inzien van netwerken. Het is de
manier waarop zij hun christen-zijn vorm geven nl. open en betrokken op
andere christenen en op de wereld. Met als doel: Gods Koninkrijk
zichtbaar te maken en te doen baanbreken in een gebroken wereld. Er
zijn er steeds meer die zich een netwerkchristen zouden kunnen noemen.
Misschien u en jij wel..jpg "Image")
Het wordt tijd dat we proberen een concreet antwoord te geven op de
vraag of de genade verandert en of wij nog wel weten wat genade is.
Maar al te vaak klinkt immers de reactie van gemeenteleden op een
?gewone? preek, waarin de Schriften opengingen tot op het hart van God
en het hart van de zondaar: ?Dit horen wij niet meer!? En die klacht
klinkt van alle kanten. Weer onderstreep ik dat dit verhaal een
persoonlijke kleur heeft, waarbij ik mijn best doe te voorkomen dat
lezers namen in kunnen vullen. Daar gaat het immers niet om. Het gaat
om een teruggang in de prediking van de genade, die aan alle kanten,
zij het met verschillende accenten, merkbaar is.
Onlangs vond in de Noorderkerk in Zwolle een Gemeentevergadering
plaats. De brief die de leden daarvoor uitgenodigde, zette de toon voor
deze ontmoeting. Terug kijkend op 2009: ?De balans opmaken betekent ook
dat we elkaar eerlijk de vraag moeten stellen of we gedaan hebben waar
God ons toe roept. Kan van ons werk gezegd worden dat we het deden
omdat we bewogen zijn door Gods liefde? Werden we gemotiveerd door het
verlangen om mensen bij Jezus te brengen? Hebben de inwoners van Zwolle
kunnen proeven dat we hart voor de stad hebben? Waren we samen de
gemeente waar ?iedereen? welkom is?? Deze gevoelige vragen resoneren in
de werktitel die de redactie voor dit artikel aanreikte: ?de visie van
de CGK Zwolle met betrekking tot een multifunctioneel kerkgebouw?.
Daarin prikkelen bij eerste lezing vooral twee woorden: ?visie? en
?multifunctioneel?. En deze worden vervolgens ?nogal ongewoon- in
verband gebracht met een Christelijke Gereformeerde Kerk. Genoeg reden
dus om er eens wat meer over te vertellen.