Kinderen van Edom (Advent)
Advent zou een tijd van verwachting moeten zijn. Een tijd, waarin de lichtjes weer worden opgehangen. Een tijd, waarin we proberen alvast de vrije dagen rond kerst voor te bereiden. En nu klinken er uit Psalm 137 gruwelijke woorden: ?gelukkig hij, die uw kinderen zal grijpen en tegen de rots verpletteren?. Natuurlijk het is mijn keuze om die psalm te lezen. Maar het maakt eens te meer duidelijk wat verwachten, advent is. Isra?l was door de kinderen van Edom (Esau) in ballingschap gevoerd. Hoe konden ze in die wereld ver van de stad van vrede de liederen van God nog zingen? In die gruwelijke godverlatenheid werden de kelen dichtgedrukt door verdriet en verlangen. Diep in hun hart was nog een kleine vlam van hoop, dat de wereld ooit weer anders zou zijn. Alleen dat kleine vlammetje van hoop kun je alleen maar zien en horen in een roep om wraak. Er is dus in het duister van de wereldnacht nog een stem, die roept tot God. Dat wel, maar die stem schreeuwt om de dood van de kinderen van Edom. Helpt dat? Brengt dat de bevrijding dichterbij? Is de dood van mijn vijand tegelijk mijn vrijheid? De HERE laat dit gebed in ieder geval wel gewoon in de bijbel staan. Het mag gehoord worden, moet gehoord worden. De roep van al die mensen in de dikke duisternis van de tijd, die roepen om wraak. Wraak voor hun vaders en moeders en kinderen, die er niet meer zijn. Helpt het om te bidden voor de ondergang van jouw vijand?
Wij steken lichtjes aan, versieren onze straten en weten nauwelijks waarom we het doen. Het is onze gebrekkige manier om het duister te verjagen. Maar horen wij de roep om verlossing, de schreeuw om de dood van het kwaad? De HERE wel en komt in Christus om het duister te overwinnen.
Noordscheschut
P. van Dolderen
Onlangs vond in de Noorderkerk in Zwolle een Gemeentevergadering
plaats. De brief die de leden daarvoor uitgenodigde, zette de toon voor
deze ontmoeting. Terug kijkend op 2009: ?De balans opmaken betekent ook
dat we elkaar eerlijk de vraag moeten stellen of we gedaan hebben waar
God ons toe roept. Kan van ons werk gezegd worden dat we het deden
omdat we bewogen zijn door Gods liefde? Werden we gemotiveerd door het
verlangen om mensen bij Jezus te brengen? Hebben de inwoners van Zwolle
kunnen proeven dat we hart voor de stad hebben? Waren we samen de
gemeente waar ?iedereen? welkom is?? Deze gevoelige vragen resoneren in
de werktitel die de redactie voor dit artikel aanreikte: ?de visie van
de CGK Zwolle met betrekking tot een multifunctioneel kerkgebouw?.
Daarin prikkelen bij eerste lezing vooral twee woorden: ?visie? en
?multifunctioneel?. En deze worden vervolgens ?nogal ongewoon- in
verband gebracht met een Christelijke Gereformeerde Kerk. Genoeg reden
dus om er eens wat meer over te vertellen. .jpg "Image")
Wanneer ik in dit tweede artikel de lijn van de causerie voor de
predikantenvereniging vervolg, begin ik met een paar persoonlijke
indrukken en herinneringen vanuit het verleden. Ik groeide op in het
uiterste zuidwesten van de Particuliere Synode van het Noorden, in ??n
van de oudste gemeenten van ons kerkverband: Elburg. De gemeente was in
die tijd meestal vacant en ik leerde zo veel van de oudere predikanten
kennen.
Richard Dawkins is een begrip. Als er iemand staat voor de evolutieleer
dan Dawkins wel. Zijn reputatie heeft hem zelfs een bijnaam bezorgd:
Darwins Rottweiler. Kom niet aan Darwin en zijn leer want dan kom je
aan Dawkins! In het jaar van Darwin, 200 jaar na diens geboorte en 150
jaar na de publicatie van zijn Origin of Species (Over het ontstaan van
de soorten), laat Dawkins zich niet ontbetuigd.