Vanaf december gaat de NS op de gender neutrale toer en klinkt bij het naderen van een station voortaan niet meer het vertrouwde: dames en heren, wij naderen nu station… In plaats daarvan klinken de woorden die boven dit commentaar staan.

Ongeveer een op de vijfduizend mensen heeft bij de geboorte een interseksueel karakter. Daaronder verstaan we mensen met zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtskenmerken. De meesten van hen ondergaan een operatie om één geslacht vast te leggen. In eerste instantie ging de discussie over genderneutraliteit over deze groep van in ons land ruim 120.000 mensen, die het vanwege hun interseksueel karakter problematisch vinden om in een samenleving te moeten leven, waarin je als vanzelfsprekend wordt ingedeeld als man of vrouw.

Op vrijdag 3 november jl. zond de EO de Nationale Bijbelquiz uit. Een van de vragen luidde: Wat vindt Paulus van het huwelijk? Het antwoord dat de kandidaten (onder wie Arthur Japin, die in mijn vorige commentaar ook al werd genoemd) hadden moeten kiezen, luidde: 'Het is een last die Paulus ons graag bespaart'. Maar… is dat echt wat Paulus vindt? In 1 Korintiërs 7 spreekt de apostel over een bijzondere noodsituatie. Waarschijnlijk was er toen sprake van een ernstig graantekort in de stad. Wie een gezin wilde stichten, ging een grote verantwoordelijkheid aan. De last die dat meebracht, zou Paulus de Korintiërs graag besparen. Niet het huwelijk op zichzelf. Paulus was een jood, en wist van de grote waarde en vreugde van het huwelijk. En legde hij ook niet de lijn tussen enerzijds de huwelijksband tussen man en vrouw, en anderzijds de band tussen Christus en zijn gemeente? Eigenlijk had de HERE God die laatste geestelijke band in het begin al op het oog, toen Hij man en vrouw aan elkaar verbond (Ef.5,31-32).

Hoe groot ook alweer? Zo groot – beter nog: zo klein – als een mosterdzaadje. Daar begint het mee als het om het Koninkrijk van God gaat. Het begint met een zaadje.

De vraag is of wij daar blij mee zijn. Je vraagt God om grootse dingen: gemeentegroei, aansprekende en geslaagde activiteiten, een opwekking in de christelijke gemeente(n) of in ons land. Dan open je jouw gevouwen handen en wat ligt erin: een zaadje. Pfff, als ik het daar mee moet doen... Dat wordt toch niks!

De muziek had wat aarzelend en voorzichtig geklonken. Tijdens een avondmaalsviering enige tijd terug. Schalen en bekers gingen rond bij het getokkel op twee gitaren en de klank van een fluit. En het gebeurde dat er midden in de kerk een kindje van ongeveer achttien maanden begon te zingen. Het zat op schoot bij zijn vader, een uitgewezen asielzoeker. Het kindje zong dwars door de muziek van de gitaren en fluit heen, zelf een melodie bedenkend. Als een prille, hoge tegenstem. Ali ali...  zo zong het steeds.

Een muzikant zei na de dienst tegen mij: ‘Ik kon wel door de grond zakken. Wij bakten er niks van.’ Door het geluid van zijn eigen instrument had hij het kindje niet horen zingen. Maar de mensen om mij heen hadden tijdens de viering zitten glimlachen. Minutenlang ging het kinderlijke gezang door, samen met gitaar en fluit, zolang de viering duurde. Het leek wel of juist dat muzikaal-aarzelende, gemengd met dat dunne kinderstemgeluid iets deed openbreken. Alsof dat aarzelend-zoekende zich verbond met dat kwetsbare van dit vreemdelingenkind. En een uitweg zocht, en vond.