Op woensdag 9 oktober waren de afgevaardigden van de vijftien gemeenten van de classis Zwolle door de gemeente Doornspijk bijeengeroepen in de Ichthushof op Urk, voor de najaarsvergadering 2019. Deze werd geleid door ds. H. Korving. Als scriba fungeerde voor de laatste keer ds. A. Hakvoort. Zijn termijn van drie jaar zat er op. In zijn plaatst benoemde de classis ds. J. van Vulpen. Tevens besloot de classis op zoek te gaan naar een vaste notulist voor de vergaderingen, om het takenpakket van de scriba te verlichten. Ook de termijn van de eerste en tweede penningmeester zat er op. Br. Van der Veer (St. Jansklooster) en br. Beens (Genemuiden) waren beide bereid nogmaals voor een periode van drie jaren in deze functie benoemd te worden, waartoe de classis besloot. De vermelding in de notulen van de voorjaarsvergadering, dat br. Van der Veer zijn vijftigjarig huwelijksjubileum had herdacht, werd door ds. Hakvoort aangegrepen om hem namens de classis als attentie een Kamper Slof aan te bieden.

Jezus noemt de barmhartigen gelukkig. Daarmee bedoelde Hij zijn discipelen, die Hij in de wereld zond, als licht en het zout. U bent de barmhartigen die de samenleving nodig heeft!

Maar de leerlingen van Jezus kregen een zware taak in de wereld. De boodschappers van barmhartigheid werden lelijk behandeld. Geslagen soms. Ze lagen dan gewond aan de kant van de weg. Jezus troostte echter zijn discipelen, die de wereld in moesten gaan, ook om hulp te geven aan behoeftigen. Zijn vijfde zaligspreking zegt dat diegenen die in de wereld barmhartigheid betonen, zelf barmhartigheid zullen ondervinden (Mat.5,7).

Valentin is onoplettend geweest. Stom. Heel stom. Het heeft een gat in zijn leven geslagen. Valentin had Nederlands staatsburger kunnen zijn. Als hij dat, toen bij begin twintig was, had aangevraagd. Dan was hij probleemloos Nederlander geworden. Als. Had. Dan. Feit is dat hij geen aanvraag deed. Valentin was met andere dingen bezig. Maar laten we bij het begin beginnen.

Het is eind jaren tachtig, Valentin woont met zijn moeder in de USSR. Zijn ouders zijn gescheiden. Vader is kolonel in de KGB, moeder leidt de EHBO-afdeling van het plaatselijke ziekenhuis. Daar brengt een Nederlandse zeiler zijn scheepsmaatje binnen; die heeft een hartaanval gehad. De zeiler en het hoofd EHBO vallen als een blok voor elkaar.

Het vorige artikel eindigde met de constatering dat er vanuit de 'majority-world' heel wat christenen hierheen komen, soms met het bewuste doel om in Nederland (en breder in West-Europa) het evangelie ‘terug’ te brengen. Omdat Nederland en Europa weer volop zendingsgebied geworden is. We maken het mee, ook binnen onze kerken, en wat doet het met ons?

Ontmoeting.

Een paar jaar geleden woonde ik een bijeenkomst bij waar een collega een verhaal vertelde over de ontmoeting met de wereldkerk. Dat verhaal bracht verschillend herinneringen bij mij boven uit de tijd dat ik in Mozambique woonde en werkte. Ik realiseerde me – weer – hoe waar het is wat hij naar voren bracht.

Als je kennis maakt met kerken uit andere windstreken en delen van de wereld, maak je nogal eens mee dat er bepaalde accenten naar voren komen, die wij in ons denken over geloven niet meteen aan de orde stellen. Dat kan best spannend zijn! Hoe verhoudt dat alles zich namelijk tot datgene wat wij als kern van het geloof hebben leren kennen en belijden, namelijk het centrale gegeven van het evangelie zoals dat tot ons komt in het kruis en in de opstanding van Jezus Christus? Wat gebeurt er, als die andere accenten naar voren komen? Wat doet dat met de inhoud van het (lees: ons) geloof?