Afdalen naar de gewone wereld met de levenbrengende woorden van God in je rugzak. Eindelijk kan en mag er op aarde geleefd worden naar de bedoeling van de Schepper. Eindelijk is in mensenwoorden vervat wat de bedoeling van het leven op aarde nu eigenlijk is. Uiteraard valt te verwachten dat deze woorden niet zomaar begrepen kunnen worden. Maar als je net bij God vandaan komt dan weet je dat het alles waard is om die woorden te bestuderen, te overdenken, te bespreken en gaandeweg te leren uitvoeren. In die woorden zit het leven. In die woorden zit vrede en recht voor alle mensen. Die woorden zijn de tastbare aanwezigheid van God zelf. Die woorden vragen om geloof en overgave. Die woorden zijn meer dan de mens en de mensheid. Vol verwachting klopt zijn hart.

Bij de Heilige Geest kan ik me weinig voorstellen, in tegenstelling tot God, de Schepper en zijn Zoon Jezus Christus, zei een ouderling. Ik legde hem uit dat de Geest al bij de schepping betrokken was en dat door Hem Jezus als Gezalfde zijn werk deed. Bovendien kwam Hij met Pinksteren in de gelovigen wonen. Zo komt in de Heilige Geest God ons het meest nabij. De ouderling luisterde welwillend, maar mijn korte verklaring gaf niet de gewenste verduidelijking. Was ik te theoretisch geweest? Had ik te weinig gesproken door de Geest?

Toen stuitte ik op Vol van de Geest, een boek dat mogelijk duidelijkheid zou verschaffen. Toen ik echter ontdekte dat de schrijver, Peter Halldorf afkomstig is uit de Zweedse Pinkstergemeente wekte dat mijn argwaan. Ik had namelijk De reis van de voorganger van Per Olov Enquist had gelezen. Daarin is Lewi Pethrus, de oprichter van de Zweedse Pinkstergemeente, de hoofdpersoon. Enquist beschrijft dat Pethrus zich niet alleen liet leiden door de Geest, maar ook door machtswellust die leidde tot broedertwist. Niet fraai dus, maar Halldorf citeert Pethrus alleen maar lovend, als een man vol van de Geest.

De Bijbel noemt ieder die gelooft 'heilig': apart gezet, en toegewijd aan God. In de geschiedenis van de kerk komen wij heiligen tegen die op een bijzondere manier toegewijd hebben geleefd. Af en toe zullen wij een van hen in de schijnwerper zetten. Want zij mogen niet vergeten worden. Hun voorbeeld wil bemoedigen en inspireren.

Als het aan Geert Grote (1340-1384) had gelegen was de Domtoren in Utrecht er niet gekomen. Een tekst waarin hij protest aantekende tegen de bouw is ons overgeleverd.

Berichten uit de ‘bed, bad, brood+’-opvang in Groningen,

maatschappelijk werkster Izre Kuiper doet verslag.

Vandaag, 3 maart 2017, begraven we Roza Khachatryan, 89 jaar, uit Armenië. Zij was de oudste van onze groep van bijna dertig bejaarden in de bbb+ in Groningen. Ze is in korte tijd de tweede gast van wie we afscheid moeten nemen. In december begroeven we Anzhela Balayan, 81 jaar, eveneens Armeense.

Roza en Anzhela kwamen onafhankelijk van elkaar in de bbb+ terecht, maar werden bij ons dikke vriendinnen. Roza was de eerste die arriveerde; vorig jaar maart. Type oude wijze vrouw. Ontzettend lief ook. Ze pakte je altijd met beide handen vast, gaf je een knuffel. Ik ben betrokken, maar heb als maatschappelijk werker natuurlijk geleerd professionele afstand te bewaren. Daar trok Roza zich weinig van aan; je ontkwam niet aan een knuffel.