Op 13 november jl. was het vijfenvijftig jaar geleden dat ds. J. Westerink werd bevestigd als predikant. Naar aanleiding van dit jubileum stelde Krijn de Jong hem een aantal vragen.
U hebt tijdens uw ambtsbediening drie generaties voorbij zien komen. Wat zijn de belangrijkste veranderingen?
Een verjaardag van een honderdjarige is geen uitzondering meer. De gemiddelde leeftijd waarop mensen overlijden is momenteel voor mannen 76 jaar en voor vrouwen 81. In 1950 was dat respectievelijk 59 en 63 jaar. In 1860 was de gemiddelde leeftijd slechts 37 jaar. De leeftijdsverwachting zal de komende jaren waarschijnlijk toenemen.
Sommigen menen dat in de toekomst een leeftijd van honderdtwintig jaar geen uitzondering zal zijn, of dat mensen uiteindelijk zo'n honderdvijftig jaar kunnen worden.
Voor velen is dat een aantrekkelijke gedachte. En wat is er op tegen als we ons inspannen om dat resultaat te bereiken. Zouden we niet mogen verlangen naar een heel lang leven, in goede gezondheid en genietend van het goede dat de aarde biedt? Verlangen naar een lang en gelukkig leven is heel natuurlijk. Wie wil niet oud worden, zonder al te veel problemen?
Zestig jaar geleden, op 12 november 1958, werd ds. Wiendelt Steenbergen door ds. Simon van Zwolle bevestigd in zijn eerste gemeente Meppel. Na Meppel volgden gemeenten in verscheidene windstreken: Eindhoven (1965), Groningen (1973), ’s-Gravenhage-Rijswijk (1982), ’s-Hertogenbosch (1991).
Geregeld is er in ons Kerkblad ruimte voor predikanten die een jubileum vieren. Vandaag aandacht voor ds. H.J.Th. Velema. Op 24 november is het 40 jaar geleden dat hij als predikant in zijn eerste gemeente werd bevestigd.
Als jong predikant –nog geen vijfentwintig jaar – begon ds. Velema in de (grote) gemeente van Dokkum. Hij moest nog veel leren: 'Maar de gemeente kon daar goed mee omgaan. De herinnering aan m’n eerste gemeente is die van: je hebt als dominee een geweldige boodschap, maar als mens hoef je je niets te verbeelden. Noem het maar Friese nuchterheid. Na bijna tien jaren ging de weg naar Ermelo – een heel andere gemeente, waarvan de leden uit alle delen van het land kwamen. Belangrijke herinneringen uit die periode zijn de verbouw van de kerk en het sterven van twee jongeren van de gemeente. In Zierikzee was ik de (eerste) tweede gemeentepredikant en ook daar ligt, naast mooie en verdrietige dingen, de herinnering aan het omkomen van twee kinderen uit één gezin bij een auto-ongeluk.’
De classis Apeldoorn van de Christelijke Gereformeerde Kerken heeft het verzoek van de samenwerkingsgemeente (CGK-NGK) in Arnhem ingewilligd om vrouwen toe te laten tot het ambt.
Velen in de CGK hebben met droefheid en grote verontrusting van dat besluit kennisgenomen. Dat is heel begrijpelijk, want de generale synode van de CGK sprak in 1998 uit dat het uit het geheel van de Bijbel duidelijk is dat het gezaghebbend leiding geven aan de man toekomt en niet aan de vrouw. Toch is het minder onbegrijpelijk voor wie de gang van zaken op de synode van 1998 in rekening brengt.
