In Ezechiël 27 staat een treurlied over Tyrus. Het oordeel wordt aangezegd aan die prachtige stad, die haven aan zee, die belangrijke handelsstad, die met vele landen en eilanden handel dreef. Zoals met Rhodos, dat betaalde met ivoor en ebbenhout. Prachtige combinatie, het witte ivoor ingelegd in zwart ebbenhout.

Verder komt ebbenhout in de Bijbel, voor zover ik kon vinden, niet voor.

In zijn bergrede spreekt Jezus diegenen zalig die lijden aan geestelijke armoede, die beseffen dat zij bij God niets kunnen inbrengen en slechts als arme zondaren tot Hem kunnen komen. Zij ervaren hun eigen onvermogen in het dienen van God. Maar Jezus bemoedigt hen, en noemt hen gelukkig.

Hoezo gelukkig? Omdat zij daarin iets bereiken van het ware mens-zijn, namelijk verlangen naar God! Is dat niet het hoogste geluk dat een schepsel verlangt naar zijn Schepper?

Armoede is een poort waardoor God binnenkomt in het hart van zijn kinderen. Daartegenover is 'rijkdom' een ernstige belemmering. Als je vol bent van jezelf en alles wat je in acht hebt genomen, hoe kan God dan door zijn Geest binnenkomen? Maar voor armen van geest is er geluk. En wat is geluk anders dan dat je als mens tot je bestemming komt? Dat je wordt zoals God heeft bedoeld?

Berichten uit de ‘bed, bad, brood’-opvang van INLIA in Groningen; maatschappelijk werkster Izre Kuiper doet verslag.

“Ik wil de pijn niet voelen. Ik wil die beelden niet zien. Niet meer. Niet meer. Ik wil slapen. Niet dromen, slapen.” Mohammed fluistert het bijna, zo zacht praat hij. Hij kijkt me niet aan. Alleen al het benoemen van het feit dat hij oorlogstrauma’s herbeleeft, valt hem zwaar.

Een kerkgebouw kan meehelpen om in een bezinnende houding te komen. Dat facet ontberen we vanmorgen geheel. We komen samen in buurtcentrum ‘Het boegbeeld’ in Almere. De zaal is primair een disco. Veel lampen, spiegels, bakstenen muren en stalen kasten. De warmte moet er van de muziek en het dansen komen. Maar zo in de vroege morgen doet het vooral koud aan.

In de zaal staan nu vijf rijen plastic stoelen. Dat helpt ook al niet erg mee, maar het is wel praktisch, want direct na afloop van de dienst moet alles weer in de oorspronkelijke staat worden teruggebracht. De stoelen moeten dus stapelbaar zijn. Ook het liturgisch front is eenvoudig: een kleine tafel waar wat apparatuur opstaat en een paar microfoonstandaards die, vertelt de voorganger, onlangs op marktplaats zijn bemachtigd. Op de tafel staat een mooi bosje rozen dat waarschijnlijk even geleend is van het buurthuis, want na de dienst zien we ze in de koffieruimte terug.