Toen klom Mozes omhoog, naar God. Je leest er heel gemakkelijk overheen, maar ik vind het steeds weer heel aparte woorden. Het volk Israël is drie maanden onderweg in het grote avontuur en zij zijn aangekomen bij ‘de berg’. De lezer moet dan maar begrijpen over welke berg het gaat. Het klinkt mystiek en je ziet Mozes gaan naar grote hoogten naar God. Het volk blijft beneden. Als amateur bergbeklimmer weet ik hoe elke stap naar de top voelt.

In zijn zesde antithese gebiedt Jezus zijn discipelen liefde jegens diegenen die niet bij hun eigen volk horen (Mat.5,38-42). Jezus spreekt over liefde in een specifieke zin van het woord, namelijk een liefde die zich niet door gevoelens laat leiden.

Gevoelens kunnen zomaar veranderen. Niets is veranderlijker dan het gevoel van een mens, en dan ook de liefde die zich daardoor laat leiden. Als we bijvoorbeeld iemand voor het eerst zien, krijgen we direct al een indruk van hem of haar. Sommige mensen wekken meteen sympathie op, anderen antipathie. Weer anderen komen charismatisch over, en zijn heel aanwezig. Onze gevoelens worden dan bepaald door de ander.

Het woord dat Jezus gebruikt, slaat op liefde die een keuze maakt. Een keuze maak je welbewust, en je houdt je daar dan ook aan. Zo kiest een jongen bijvoorbeeld welbewust voor een meisje aan wie hij trouw belooft.

Er hangt loomte in de lucht. De lang voorspelde regen trekt aan ons voorbij. Misschien ben ik daardoor een beetje geprikkeld. Mijn groentetuintje, ze is niet om aan te zien. Ik kijk naar de voorbij glijdende wolken. Dan begint de telefoon in de kamer te rinkelen. Ik slof naar binnen en kijk op de display. Nummer onbekend.
´Met Douwe.´

´Goedemiddag, u spreekt met ….van Artsen zonder grenzen. Spreek ik met de heer of mevrouw D. Janssen?´
Ineens schiet mij een nieuw woord te binnen. Het wordt te pas en onpas gebruikt. Genderneutraal. Douwe is toch niet echt een meisjesnaam, wel? Ik voel ineens een lichte trilling in mijn buik.
´Hallo´, zeg ik. ´Ik ben een beetje doof, ik heb uw naam niet verstaan.´

Wat een trieste optocht gaat daar door de straten van Oxford. De stoet is op weg naar St. Mary’s kerk. Koud is het en regenachtig. De persoon waarom het lijkt te gaan draagt een gescheurde mantel en heeft een oude baret op zijn hoofd. Aan niets is te zien dat hij kort geleden nog in het aartsbisschoppelijke paleis woonde. Is dat echt Thomas Cranmer, de aartsbisschop van Canterbury?

Massaal zijn de mensen uitgelopen voor zijn terechtstelling. Voorstanders en tegenstanders. Voor de Engelse koningin Maria Tudor is het een glorieuze dag. Ze haat Cranmer met heel haar hart en vandaag zal ze wraak op hem nemen. In de kerk zal dadelijk eerst een ceremoniële preek worden gehouden. Ze verheugt zich nu al op toespraak van Cranmer daarna. Ze heeft de tekst gelezen, wat een overwinning. Al zijn ketterijen zal hij een voor een herroepen. Hij zal zijn trouw aan de paus betuigen en tot slot een Weesgegroet gebed bidden. Als het volk hoort dat hun leider is teruggekeerd naar Rome, kunnen ze weinig anders kunnen doen dan ook terugkeren. Moet je hem daar zien lopen, de lafaard. We hebben hem klein gekregen.