Donderdag 18 oktober kwamen om vier uur ’s middags alle afgevaardigden naar de classis samen in de kerk van Siegerswoude-De Wilp. Ds. D. van der Zwaag opende de vergadering met woorden uit 1 Korinthiërs 3, waar het gaat over het fundament Jezus Christus. Daarop moeten wij bouwen met vuurbestendig werk.
Misschien moet je zeggen: de doornstruik óf de distel. De distel komt namelijk in de NBV niet voor. De distel die de HSV bijvoorbeeld in Jesaja en in Ezechiël noemt, heet in de NBV ook gewoon doornstruik.
De bekendste doornstruik in de Bijbel is natuurlijk die van waaruit God Mozes roept, de brandende doornstruik bij de berg Horeb. De reden dat God een doornstruik gebruikt en geen machtige boom of zoiets, zou kunnen zijn dat een doornstruik normaal gesproken in een ogenblik opgebrand is. Dat dat nu niet gebeurt, maakt het verschijnsel des te opvallender.
Hoe zit dat eigenlijk met die zo gewaardeerde autonomie (zelfbeschikking) die je in de wereld van de psychotherapie tegenkomt? Staat die niet haaks op geloof, kerk en theologie?
In het vorige artikel (naar aanleiding van het boek van Bert Loonstra*) zagen we dat het er vandaag om gaat onafhankelijk en zelfredzaam te zijn en zelf je keuzes, relaties en visies te bepalen. Dat klinkt in zekere zin heroïsch, maar in de praktijk betekent dit niet automatisch dat we allemaal van die krachtige ‘zelven’ zijn.
Wie de Christelijke Gereformeerde Kerk van Zwolle kent, kent naar alle waarschijnlijkheid ook Dien de Haan. Zij woonde daar niet alleen, maar liet haar stem ook horen. En dan zeg ik het eigenlijk niet goed, want als zij sprak – en dat kon ze! – sprak ze het liefst niet haar eigen woord maar vertolkte ze het Woord van God. Door Hem was ze gegrepen. En daarom kon ze haar mond niet gesloten houden.
Medische wetenschap en biotechnologie hebben veel goede dingen tot stand gebracht. Toch zijn er ook een schaduwkanten aan ontwikkelingen op dit gebied. Eén daarvan raakt de manier waarop wij ons lichaam waarderen.
Bij ons lichamelijk bestaan hoort kwetsbaarheid. We worden ouder en kunnen sterven. Mens-zijn is leven met beperkingen, ziekte en gebreken, kortom: afhankelijk-zijn. Dat blijkt al direct bij de geboorte. Er is geen enkel wezen op aarde dat na de geboorte zo lange tijd verzorging nodig heeft. Wanneer kan een kind op eigen benen staan? Dat duurt echt heel lang. Niet dat die tijd zinloos is. In die tijd leert hij afhankelijkheid en vertrouwen op zijn verzorger. Die afhankelijkheid is een middel waardoor hij later sociale contacten kan opbouwen en onderhouden. Hechting is van vitaal belang voor ons sociale leven.
